Lipcowe smęcenie.

Zajrzałam do mojego bloga, a tam pajęczyny wiszą i wszystko pokryte kurzem – fakt, dawno tu nie zaglądałam.

Trzeba ogarnąć tę kuwetę, chociaż chęci brak, jakoś po początkowej euforii pisania na blogspocie emocje opadły, a i czasu brak.
Czas … a właściwie jego brak…
Gdyby mi ktoś, kiedyś powiedział, ze emeryt może nie mieć czasu, to bym kazała mu puknąć się w głowę.
Kiedy pracowałam zawodowo, każda godzina była przeze mnie dokładnie zaplanowana.
Pracowałam na pełen etat, czytałam zawodową lekturę by być na bieżąco .oglądałam Fakty w tv, dbałam o swój zewnętrzny wizerunek, prowadziłam dom, gotowałam, dbałam o porządek, wychowywałam dzieci. Kiedy zaszła potrzeba remontowałam mieszkanie (sama, bo Ślubny nadawał się tylko do podawania wałka, lub przytrzymania tapety).
I wyobraźcie sobie, ze miałam jeszcze czas na spotkania z koleżankami, na pójście do kina, a do teatru i do opery chodziłam regularnie raz w miesiącu, bo instytucja w której pracowałam zakupywała bilety do tych przybytków sztuki.

Na emeryturze jestem już szesnaście lat.

I czym dłużej „siedzę” w domu, to mam coraz mniej czasu.
Tak, wiem, starość, więc i siły mniej i ruchy spowolnione.
Sił faktycznie  jest mniej, ale co do ruchów, to bym polemizowała;).
A mój Ślubny emeryt na wszystko ma czas.
Na spacery, na lekturę, na gapienia się godzinami w ekran telewizora, na pospanie w dzień, na pogaduszki z sąsiadem…
Jak sam powiada, jest już na emeryturze i nic nie musi….
Ciekawe co będzie, jak ja pewnego razu się wścieknę i  to powiedzenie Ślubnego – jestem na emeryturze i nic nie muszę – wcielę w życie.
Na lodówce powieszę tę kartkę o której pisała kilka postów wcześniej, zmieniając tylko stronę w książce kucharskiej, a na pralce powieszę instrukcję obsługi.
Taaa, pofantazjować sobie można, ale co się przez pół wieku sobie wychowało, to się teraz ma;(.

A o tym, że starość bez pardonu wchodzi mi za kołnierz niech świadczy fakt, ze wczoraj bez wielkiego żalu zrezygnowałam z koncertu Bon Jovi.

Bilety kupiłam już dość dawno dla siebie i  dla córki jako prezent na urodziny.
Niespodziewanie przyjechała do niej koleżanka, z którą bawiła się zawsze, kiedy jako dziecko spędzała wakacje u dziadków.
Uznałam, ze córce będzie lepiej oglądało się koncert w towarzystwie równolatki i bilet bez bólu serca oddałam.
A dzisiaj miło było patrzeć jak dziewczyny opowiadały wrażenia z koncertu.
A ja „na pocieszenia” kupiłam sobie bilety na Jezioro Łabędzie w wykonaniu Baletu Moskiewskiego w listopadzie.