Między nami, jaskiniowcami ...

15 listopada 2020 Cały miniony tydzień zleciał mi na wędrówkach po lekarzach. Nie, nie szwankuje mi zdrowie, to w związku z moją grudniową operacją zaćmy. Czuję się tą "wędrówką" stłamszona, sfrustrowana i przygnębiona. Wizyta w przychodni u lekarza rodzinnego – jeszcze przed ostatnim obostrzeniem można było wejść do gabinetu lekarza, ale tylko krok za drzwi, bo od lekarza odgradzała mnie cała długość gabinetu i parawan. Wyniki kładło się na stolik, który stał w połowie odległości między parawanem, a burkiem lekarza i wracało się za parawan. Wtedy lekarz wstawał od swojego biurka   zabierał wyniki. I tak sobie siedział - pacjent za parawanem, lekarz przy swoim biurku, nie widzieli się, ale się słyszeli … i byłoby to śmieszna, żeby nie było takie beznadziejne. Jakaś tam komunikacja między lekarzem a pacjentem była, ale nie zapytałam wtedy lekarza, co by było, gdyby zachodziła potrzeba by mnie zbadać? Jestem ciekawa, jaka padłaby odpowiedź. Teraz nie ma nawet tego, został

Na mieście zadyma jak się patrzy. Domyślałam się, ze tak będzie , bo niby dlaczego miałoby być inaczej, niż w ubiegłych latach, przecież Narodowcy, pupilki naszej władzy inaczej nie potrafią. Początek tygodnia miałam w rozjazdach, bo przyspieszył termin mojej operacji zaćmy. Oko lewe zoperują mi 2 grudnia, a oko prawe 29 grudnia. Jutro jadę do ich laboratorium, by zrobić badanie krwi i EKG, a w piątek jestem umówiona na konsultację z anestezjologiem. Wolałabym, by to wszystko odbyło się już w Nowym Roku, ale córka fuknęła na mnie, ze mam nie wydziwiać, bo lepiej nie będzie, a oczy trzeba naprawić. Choć ja tak po prawdzie na wzrok nie narzekam. Noszę co prawda okulary (nawet mam trzy pary - do dali, do czytania i do komputera) ale w okularach widzę bardzo dobrze. Po operacji ponoć tych okularów do dali nie będę musiała nosić. A te mnie najbardziej wkurzają, szczególnie jesienią i zimą, kiedy parują jak się wejdzie z dworu do pomieszczenia, lub odwrotnie. Natomiast sprawy stomatolo

Dziwny był ten dzisiejszy dzień. Od śmierci Ojca (41 lat temu) nie byłam na cmentarzu w dzień Wszystkich   Świętych tylko dwa razy (raz leżałam w szpitalu, drugi raz – kilka lat temu – byłam solidnie zaziębiona i z wysoką temperaturą). A tu dzisiaj, pogoda piękna, data szczególna, a my wszyscy siedzimy w domu… Nie powiem, było bardzo miło, siedzieliśmy z córką i wnuczętami, na Messengerze był z nami syn z rodziną, rozmawialiśmy, wspominaliśmy, oglądaliśmy zdjęcia tych, których w normalnych czasach odwiedzalibyśmy dzisiaj na cmentarzu, ale każdy miał poczucie, że coś jest nie tak…. W ubiegły poniedziałek, kiedy córka wieczorem wracała do siebie, utknęła w korku strajkowym. Córce się nieco ciśnienie podniosło (było późno, dzieci śpiące itp…) ale dzieci bardzo się zainteresowały tym, co się dzieje wokoło. Trzeba było im tłumaczyć co to jest strajk i dlaczego strajkują. Poszło dość gładko, bo dzieciom wystarczyło wytłumaczenie, że kobiety walczą o swoje prawa. Ale Staś z nudów zaczął c