Katar - śmiertelna choroba*- ...

Niby idzie ku lepszemu.
Kaszel mnie już nie męczy, katar też już prawie na końcówce.
Ale siły mnie opuściły zupełnie, wystarczy, ze zaścielę pościel, zakrzątnę się szybciej (wolno nie potrafię) i już tchu nie mogę złapać i siódme poty mnie zlewają.
Ponadto jestem podminowana i cięgle zdenerwowana, bo chciałoby się wreszcie zacząć coś robić, a człowiek jak siebie ogarnie, to jest już zmęczony.
Oglądanie filmów zaczyna mnie wkurzać, a czytanie książek denerwować.
I nie ma jak rozładować frustracji i wściekłości, bo jak?
Najlepiej byłoby wydrzeć się na Ślubnego…
No ale Ślubny poczęstował się mikrobem ode mnie i też zachorował.
I jak tu wrzeszczeć na chorego?;)))
A w dodatku wiecie jak mężczyzna choruje (czytaj - przechodzi katar).
Boli cię co? Masz temperaturę? – pytam.
Nie, odpowiada.
Leży i jęczy – ten katar mnie zamęczy, zadusi, to już są moje ostatnie godziny, pamiętaj, czapka oficerska ma być na trumnie, msza ma być gregoriańska a na grobie posadź mi orchidee – no może nie dosłownie, ale w tym sensie;)))
Męski katar uszkadza chyba jakieś zwoje w mózgu, bowiem Ślubny każde zdanie rozpoczyna od NIE (nie wiem gdzie jest lekarstwo, nie mogę dosięgnąć pilota, nie potrafię poprawić sobie poduszki, nie mogę wstać i zrobić sobie herbaty…)
Na razie kiwam tylko na to głową, ale jak to potrwa jeszcze kilka dni, to nie odpowiadam za siebie i pogrzeb może sobie wykrakać;).
Tydzień temu mnie męczył katar.
Fakt – zalegałam.
Ale obiad był ugotowany i wszystko, co do mnie należy – zrobione, nie jęczałam, no chyba tyle ile Wam w poprzednim wpisie;))).

* - która atakuje wyłącznie mężczyzn.