Z deszczu pod rynnę...

15 listopada 2020

Cały miniony tydzień zleciał mi na wędrówkach po lekarzach.
Nie, nie szwankuje mi zdrowie, to w związku z moją grudniową operacją zaćmy.
Czuję się tą "wędrówką" stłamszona, sfrustrowana i przygnębiona.
Wizyta w przychodni u lekarza rodzinnego – jeszcze przed ostatnim obostrzeniem można było wejść do gabinetu lekarza, ale tylko krok za drzwi, bo od lekarza odgradzała mnie cała długość gabinetu i parawan.
Wyniki kładło się na stolik, który stał w połowie odległości między parawanem, a burkiem lekarza i wracało się za parawan.
Wtedy lekarz wstawał od swojego biurka  zabierał wyniki.
I tak sobie siedział - pacjent za parawanem, lekarz przy swoim biurku, nie widzieli się, ale się słyszeli … i byłoby to śmieszna, żeby nie było takie beznadziejne.
Jakaś tam komunikacja między lekarzem a pacjentem była, ale nie zapytałam wtedy lekarza, co by było, gdyby zachodziła potrzeba by mnie zbadać?
Jestem ciekawa, jaka padłaby odpowiedź.

Teraz nie ma nawet tego, została teleporada, podczas której dano mi do zrozumienia, że w dobie koronawirusa powinnam sobie darować "jakąś tam" operację zaćmy i w związku z tym nie zawracać głowy lekarzowi prośbą o skierowanie na "jakieś tam podstawowe badania".
Wściekłam  się, powiedziałam co o tym myślę ... i tyle mojego, ze rozładowałam swoje emocje.

Wizyta w przychodni komercyjnej – tej w której będę miała robiony zabieg.
Mówię okulistce, ze nie będę miała badań, - nic nie szkodzi – odpowiada, zrobi pani u nas.
Dostaję skierowania na badania, EKG i do anestezjologa.
Badania zrobiono szybko i sprawnie, wizyta u anestezjologa przebiega normalnie.
Siedzę z drugiej strony biurka, a nie przy drzwiach, za parawanem, lekarz jest w masce, przyłbicy i w rękawiczkach, ale rozmawia ze mną normalnie, mierzy mi ciśnienie.
I jakoś nie boi się, ze moje mikroby skoczą na niego i go zjedzą.
Za badania i za wizyty nic nie płacę, bo mimo, ze zabieg odbędzie się w klinice prywatnej, to jest to w ramach NFZ.
Kto mi wytłumaczy dlaczego, w tych samych trudnych czasach, jeden lekarz nie boi się mnie zbadać i ze mną porozmawiać a drugi nawet przez telefon nie chce pomóc.
Korona zbierze swoje obfite żniwo, ale połowę z jej ofiar, to nie będą ludzie zarażeni, tylko ci, którzy „śmieli” zachorować na inne choroby i nie dostali pomocy, bo lekarze widzą teraz tylko Kovid-19.

Reasumując, tydzień miałam trudny, ale w temacie operacji mam już wszystko dopięte, spokojnie czekam na 2 grudnia trzymając kciuki by się coś nie pochrzaniło (np. bym nie złapała jakiejś infekcji).

 22 listopada 2020.

Coraz trudniej jest mi zachować równowagę psychiczną i dystans do otaczającej nas rzeczywistości.
Dołują mnie informacje, wszędzie i wszystko, czego by nie dotknąć, gdzie by nie zajrzeć , to jest źle, lub gorzej niż źle.
Nie oglądam wiadomości ani w telewizji tej z lewej, ani tej z prawej, ale trudno nie być z wszelkimi wydarzeniami na bieżąco, bo ileż można siedzieć w „mentalnej piwnicy”.
Wszak żyje się tu i teraz.
I nie chodzi mi tu o sytuację covidową, nie drżę przed zachorowaniem, bo na to nie ma mocnych, mogę tylko być rozsądna, trzeźwo myśleć, zabezpieczać się jak tylko się da i nie szwendać się, gdzie nie muszę.
To doniesienia o strategii naszego Rządu (raczej nierządu) powodują, ze pięści zaciskają się w złości, wiadomości na temat poczynań prominentnych postaci KK powodują u mnie odruch wymiotny, a frustracja i agresja naszego społeczeństwa wywołuje łzy w moich oczach.
Dlaczego jesteśmy tacy podli i tak ze sobą skłóceni?.
Dobrze pamiętam czasy stanu wojennego – wtedy też byli „my” i „oni”, ale nie było tyle złości i zacietrzewienia.
Przecież ludzie z upływem czasu i rozwoju cywilizacji powinni być coraz mądrzejsi, a są niestety, coraz durniejsi, bo pozwalają sobą manipulować.

Aby się od tego nieco odciąć usiadłam do maszyny do szycia.
Poreperowałam poszewki na pościel, naszywając na nie „artystyczne” łaty i uszyłam kilkanaście poszewek na jaśki (w dobie korony zmieniam poszewki na jaśkach co 2-3 dni).
Ale szycie, to nie jest moja bajka, szyję, bo muszę, ale nie lubię tego robić, to tylko mnie ta czynność jeszcze bardziej rozdrażniła, zamiast mnie wyciszyć.
Ponieważ w dalszym ciągu mam lenia i nic mi się nie chce, wzięłam więc „Katarzynę Wielką” Ewy Stachniak, kocyk i udałam się na kanapę, warknąwszy do Ślubnego „źle się czuję, dać mi spokój".
Dwa dni przeleżałam z książką, wstając się tylko umyć i posilić.
Ponieważ książka została przeczytana a i kręgosłup zaczynał mi się dawać we znaki, to musiałam się z gawry zwlec.
Ale akurat był piątek, więc trzeba było nieco ogarnąć mieszkanie, poza tym zadzwoniła córka, ze podrzuca mi dzieci na weekend, więc trzeba było co nieco ugotować i upiec im jakieś słodkości, bo na kupne słodkości wnuczęta mają szlaban i trochę mi ich żal;).
Weekend szybko zleciał, dzieci w dalszym ciągu są u nas i prawdopodobnie będą do końca tygodnia.
Tak więc Ślubny do południa ogarniał Stasia, bo Wiktoria miała zdalne nauczanie (ja w tym czasie ogarnęłam obiad).
Potem lekcje z Wiktorią, które w zasadzie robi sama, ale np. na angielskim przez komputer nie zawsze dosłyszy dobrze końcówki wyrazów i wychodzą z tego hocki.
No cóż, zajęć z dziećmi mam po kokardę i niby z głowy uciekły dołujące mnie myśli o tym, ze świat zszedł już całkiem na psy, ale wrócił mój wiosenny koszmar pt. lekcje.
Lekcje z Wiktorią, no i ze Stasiem, bo przecież jak nie chodzi do przedszkola (mają znowu kwarantannę) to pracować trzeba z nim w domu.
Wydawałoby się, ze lekcje z małymi dziećmi to nic takiego, przecież to chodzi tylko o dopilnowanie dziecka, oraz wyjaśnienie mu czegoś, czego nie rozumie, ale…
Ale nie jak się jest w moim wieku i jak się ma dwoje dzieci, w tym jednego gagatka, który jest inteligentny, ale leniwy. I naprawdę trzeba ogromu cierpliwości i sprytu, by go „przekonać”, ze przecież to on sam chce się tego nauczyć😤.
Tak więc Moi Drodzy Czytacie, niby uciekłam z deszczu, ale wpadłam pod rynnę😏.