Jestem w Busku;).

Przyjechałam dzisiaj.
Czas przed wyjazdem i dzisiejszy dzień – standard, czyli niechęć do wyjazdu i nerwówka na miejscu.
Niby kuracjuszy jest o połowę mniej, personel miły i uprzejmy, ale idzie im to  wszystko jak krew z nosa.
Tym razem przywiozła mnie córka, bo widziała moją wielką niechęć do wyjazdu, więc wolała sama się tym zająć.
I dobrze, bo potrzebna nam była taka podróż we dwie, pogadałyśmy na spokojnie bez „przyklejonych” do niej dzieci, zaplanowałyśmy święta, dogadałyśmy się co do prezentów.
Na miejscu córka pomogła mi się rozpakować, poszłyśmy zjeść obiad, później ona wracała do domu a ja miałam wizytę u lekarza.
Dziwne wrażenie, bo z tych lekarzy, co byli obecni dzisiaj wszyscy są nowi.
Poprosiłam więc o skierowanie do lekarza, który przyjmował najwcześniej.
Pani doktór przemiła i bardzo uczynna, zapisała mi wszystkie zabiegi jakie chciałam, ale nie zbadała mnie, nie zmierzyła mi ciśnienia, nawet nie spojrzała na wyniki badań.
Muszę się dowiedzieć, czy to są jakieś zalecenia odgórne w związku wiadomo z czym, czy też po prostu Pani doktór uznała, że skoro jest niedziela to się nie pracuje.
Teraz czekam na kolację (18.50 – 19.20) a później na to, co zazwyczaj najbardziej podnosi mi ciśnienie – na rozplanowanie zabiegów.
A potem już spać, bo mimo, ze zrobiłam sobie godzinny spacer po Busku, jestem senna i zmęczona.
A od jutra się zacznie męczenie starych kości i rozciąganie zastanych mięśni.
I będzie płacz i zgrzytanie zębów, ale czas najwyższy na jakąś gimnastykę, bo ostatni złapałam się na tym, ze na plecach lewą rękę łapię prawą rękę tylko końcami palców.
Liczę również, ze Internet tutaj będzie łaskawy i się nie zbiesi, bo mam Wam dużo do napisania.