Prawie na półmetku.

Za to rozruszanie starych kości zapłaciłam bardzo drogo.
Już po pierwszym dniu ćwiczeń przy poruszaniu się czułam ból mięśni.
We wtorek było jeszcze gorzej, a w środę było apogeum, nie tylko bolały mnie wszystkie mięśnie, ale dostałam temperatury.
Polegiwałam, piłam dużo płynów, ale z zabiegów nie zrezygnowałam, tylko te swoje szczątki doczesne wlokłam na każdy zabieg.
Kiedy w czwartek zaczęło mnie drapać w gardle powiedziałam mojej doktor prowadzącej.
Ale spodziewałam się, że narobi rabanu, więc powiedziałam jej o tym, jak już miałam większość zabiegów za sobą.
Oczywiście podniosła alarm i od razu odesłała mnie do izolatki i miałam oczekiwać tam na kogoś, kto miał pobrać mi wymaz.
Było mi to na rękę, bo chciało mi się spać a tam była kozetka, była poduszka i koc, więc się położyłam i spałam.
Po jakimś czasie przyszedł taki ludzik ubrany w kombinezon jak kosmonauta i zanurkował w moim gardle, żeby było zabawniej, to nurkował przez nos.
Miałam tam siedzieć tak długo, aż nie będzie wyników tego wymazu.
Spytałam się tylko co z jedzeniem, powiedziano mi, ze przyniosą mi pod drzwi.
Odpowiedz mnie usatysfakcjonowała więc poszłam dalej spać.
Po około trzech godzinach przyszła pielęgniarka i powiedziała mi, ze jestem zdrowa i mam wracać do swojego pokoju.
I nici z chorowania, a zapowiadał się taki piękny covidek;))).
Pomimo, ze spałam w dzień to i noc przespałam dobrze, poza tym lekarka poradziła mi bym odpuściła sobie dzisiaj zabiegi siłowe (w moim wypadku –gimnastykę indywidualną) reszta zabiegów normalnie.
Nie tryskam jeszcze energią, ale czuję się na tyle dobrze, że po obiedzie poszłam do fryzjera.

Pani od stolika nie wyjechała.
Dalej snuje opowieści dziwnej treści np. jaki miała kontakt ze św. Józefem, kiedy prosiła go, by pomógł jej znaleźć solidnego i uczciwego cieślę do budowy jej domu – co mu za wstawiennictwo obiecała, jaką odpowiedź od świętego otrzymała itp.
Poza św. Józefem tych świętych jest jeszcze trochę i mam nadzieję, że kobitka nie miała kontaktu ze wszystkimi i nie zechce nam o tym opowiedzieć.
Piszę „nam” bo dosadzili do stolika jeszcze jedną panią.
Też lekko „uduchowioną”, więc razem dość dobrze się dogadują a ja siedzę spokojne, czasem na te ich gadki lekko się uśmiecham, a czasem wybucham śmiechem.
I powiedziałam im, ze mnie ich bajki w przyjmowaniu pokarmu nie przeszkadzają, ale jak będą mnie chciały do swych rozmów wmieszać lub będą chciały bym zajęła  stanowisko w sprawie tych „znaków z nieba” to się przesiądę do innego stolika.
I na razie jest znośnie, bo kiedy kobitki „zejdą na ziemię” to są dość sensowne, szczególnie ta, która się przysiadła.

W tym czasie kiedy byłam ostatni raz w sanatorium (2 lata temu) wyremontowano dwa pawilony, w tym ten w którym zawsze mieszkam.
No i pięknie, chwała im za dbałość i za gospodarność.
Pokoje są pięknie odnowione, są zrobione nowe łazienki i są nowe meble.
Tylko dlaczego na litość boską w łazience wszystko jest rozplanowane od czapy, nie ma ani półki ani szafki gdzie by można położyć chociaż podstawowe kosmetyki.
W pokoju podobnie, stół jest mniejszy, komoda mniejsza, szafa mniejsza, tylko łóżko zostało wielkie jak haremie.
I nie, nie czepiam się, narzekają prawie wszyscy, a szczególnie ci, którzy przyjeżdżają tu na trzy tygodnie i siłą rzeczy muszą przywieźć więcej ubrań.