Jaki wpis, taki tytuł, czyli nie warto czytać...

Upał taki, ze tylko siedzieć w nad strumyczkiem w cieniu i moczyć nogi w chłodnej wodzie.

Ale zamiast strumyczka musi wystarczyć mi włączony wentylator.

Ostatnio jestem jakaś taka przymulona i apatyczna.

Wiem, ze to nie depresja, bo tę znam doskonale – nie, to nie to uczucie.

Już sama na siebie jestem zła, bo niby z tym rozmemłanieniem nie jest mi źle, ale inni to widzą i ich to chyba martwi.

Wnuk mnie ostatnio stanowczo za często przytula i mówi „kocham cię babciu”(Staś był zawsze bardzo uczuciowym dzieckiem, ale nie aż tak wylewnym).
Wnuczka nadmiernie mi pomaga, nawet padło zdanie, bym kupiła Termomix, bo wtedy ona gotowałaby za mnie obiady, gdyż w Termomixsie to ona potrafi, bo widzi jak mama to robi.

A córka wprost pyta – mamo, co z tobą, dlaczego jesteś taka milcząca, jak nie powiesz mi co ci jest, to nie mogę ci pomóc.

A ja nie potrzebuję pomocy, przynajmniej nie od najbliższych, bo oni nie są władni mi tej pomocy udzielić.

Bo jaki wpływ mogą mieć bliscy na otaczającą nas rzeczywistość, na te kanalie siedzące na Wiejskiej działających na zasadzie – „co jest w stanie zastąpić honor? – oczywiście honorarium”, na te upały, które kiedyś kochałam a teraz bardzo ich nie lubię bo jestem stara i na niektórych członków mojej rodziny, którym się wydaje, ze wiedzą lepiej, co jest dla mnie dobre.

Kiedyś w sytuacjach trudnych, na które nie miała żadnego wpływu udawałam się na tzw. emigrację wewnętrzną.

Ale gdy dzieją się rzeczy, które nie da się „nie widzieć”, nie da wyprzeć się ze swej świadomości, ogarnie człowieka apatia i „mam to gdzieś, nie warto nawet kłapać dziobem” .

Przemyślałam sobie swoją sytuację blogową.

Mogą zlikwidować bloga zupełnie, dać sobie spokój z pisaniem i zająć się na szerszą skalę scrapookingiem.

Rzecz w tym, że zajęcia z papierkami bardzo lubię i dotychczas są dla mnie wytchnieniem i ucieczką od rzeczywistości i nie chciałabym , by stały się dla mnie obowiązkiem.

Można by, zmieniając tytuł bloga i Nicka, przenieść bloga na inny adres, a nawet portal.

Mimo, ze przyzwyczaiłam się już do tego miejsca i mojego Nicka, ta wersja mi się podoba, ale…

Ale nie potrafię zrobić tego sama, będę potrzebowała pomocy.

Dotychczas prosiłam o to córkę, OMW  lub starszego wnuka.

Teraz MUSI być to ktoś obcy, więc będę kogoś takiego poszukiwała.

Dopóki jednak ktoś mi nie pomoże, zostaje tak jak jest i mam to w nosie, jeżeli ktoś z mojej rodziny poczuję się obrażony prawdą.

Tak, prawdą, bo zauważyłam, ze prawda najbardziej kłuje w oczy.

Gdybym o kimś napisała nieprawdę, to by było z przymrużeniem oka – „co ta Wilma znowu wymyśliła”.

Gdy piszę prawdę, jest to kalanie własnego gniazda.

ps.cokolwiek postanowię z blogiem zrobić, będziecie o tym wiedzieć.

Jeżeli przeniosę się w inne miejsce, mailowo dam Wam namiary.