Wakacje na półmetku...

Od piątku rana byłam słomianą wdową.

Nigdy się sama z sobą nie nudziłam, ale nie myślałam, ze te kilka dni tak dobrze wpłynie na moje samopoczucie.

To były wspaniałe trzy i pół dnia.

Były, bo już wszystko wróciło do normalności.

I gdyby nie korona, to na pewno wmówiłabym Ślubnemu, ze wyraźnie gorzej się czuje i potrzebny mu jest wyjazd do sanatorium;))).

Jestem z siebie bardzo zadowolona, ze tym razem się nie ugięłam i postawiłam na swoim.

Kiedy przyszło zaproszenie na 85 urodziny brata Ślubnego, powiedziałam –jedziesz sam.

A kiedy dowiedziałam się, ze szwagier sprosił około 80 osób pomyślałam sobie – każdy ma swój rozum i prawo wyboru.

Jedni wybierają spotkania z bliskimi i znajomymi, bo w żadną pandemię nie wierzą, a ja, choć też średnio w tę pandemię wierzę, mimo wszystko będę przestrzegała obostrzeń i akurat w tym przypadku nie chcę sprawdzać, kto ma rację.

I już nie było o czym gadać, chociaż były prośby, groźby, granie na uczuciach i próby przekupstwa;)))

Od jutra znowu w domu jest „domowe przedszkole”, choć w planach był wyjazd córki i dzieci na wieś i bardzo liczyłam na co najmniej dwutygodniowy odpoczynek, by wreszcie tak naprawdę nacieszyć się latem.

Ale nowy szef córki jest zdania, ze na te czasy siedzi się w firmie na d… i pilnuje swojego stołka i on żądnego wniosku urlopowego nie podpisze.

No więc córka siedzi w pracy i pilnuje swojego stołka, chociaż jest już tajemnicą Poliszynela, że we wrześniu instytucja zostanie zlikwidowana.

Na zdrowy rozum, nie jest możliwe, by w dobie aktywnego koronawirusa akurat taką instytucję likwidować, ale przy tych tuzach ekonomi i logistyki wszystko może się zdarzyć.

A co poza tym?

Poza tym zaczął się sierpień, czyli połowa wakacji za nami.

Tegoroczne lato, jest jakby pode mnie krojone – jest ciepłe, ale niezbyt upalne, deszcz od czasu, do czasu pokropi, korale jarzębiny są już czerwone, na bazarze coraz więcej jesiennych owoców i piękne bukiety astrów się już pojawiły – czyli jeszcze lato, ale już swoje macki zapuszcza jesień…

A mnie jest szkoda lata … przynajmniej tej części, która minęła…