Co się polepszy...

„Co się polepszy, to się popieprzy” – jakoś tak mówił mój przyszywany dziadek w sytuacji, kiedy sprawy szły ku lepszemu, a w pewnym momencie wszystko się posypało.

Więc u mnie właśnie tak jest.
Już w miarę przebolałam stratę Vici, odespałam nieprzespane noce, odpoczęłam psychicznie.
Uprzytomniłam sobie, ze święta za pasem, więc trzeba sklecić jakieś świąteczne kartki.
Z racji, że do świąt miałam miesiąc musiały być mało pracochłonne.
Padło na stemple pomalowane akwarelami, jako, ze pracę z akwarelami bardzo lubię.
Obrazki napaćkałam, kartki pokleiłam i wtedy zadzwonił telefon.
Powiedzieć, ze prędzej bym się śmieci spodziewała, niż tego telefonu nie jest przesadą.
Dzwoniła Pani Wala, ze jest na dworcu Centralnym.
Osoby, które czytały mojego bloga jeszcze na Bloxsie, będą wiedziały, ze chodzi o Panią z Ukrainy, która jakieś piętnaście lat temu u nas sprzątała i z którą bardzo się zżyliśmy.
Pomagała mi kilka lat, wróciła na Ukrainę nagle, bo odwołały ją sprawy rodzinne.
Pojechaliśmy po Panią Walę na Centralny.
Była ze swoją mama, z młodszą córką i synem.
Przywieźliśmy ich do siebie, wykąpali się, najedli i poszli spać.
W podróży byli 14 dni, przez Rumunię, Węgry i Słowację jechali do Polski.
Z Mariupola wydostali się w ostatnim momencie, kiedy było to jeszcze możliwe.
To, co opowiadała Pani Wala, plus to, co zobaczyłam na Dworcu Centralnym zdołowało mnie chyba bardziej, niż odejście Vici.
Pani Wala chciał skontaktować się z Panią, u której przed piętnastu laty była legalnie zatrudniona.
Od poniedziałku do piątku opiekowała się dziećmi tej Pani, do nas przychodziła posprzątać w sobotę.
Rzecz w tym, ze telefon tej Pani był głuchy.
Pojechały więc z moją córką na miejsce.
Okazało się, ze ci Państwo kilka lat temu wyprowadzili się do Niemiec.
Ale sąsiedzi Panią Walę dobrze pamiętali, namiary do Niemiec też mieli i udało się Pani Wali z byłymi pracodawcami skontaktować.
Pani Wala z swoimi najbliższymi została zaproszona do Niemiec, gdzie obiecano się nimi zaopiekować czyli znaleźć mieszkanie i pracę.
Mieszkali u nas pięć dni.
Z jednej strony – zadowolenie Pani Wali, ze zobaczyła znowu, ludzi, których bardzo lubiła i miejsca z którymi wiążą się dobre wspomnienia.
Ale z drugiej strony - jak się cieszyć w sytuacji, kiedy z domu wygnała ich wojna.
Przez te kilka dni atmosfera była przemiła, ale wiecie, cztery osoby, cztery różne charaktery i różne zachowania.
Najgorzej przeżywała to mama Pani Wali – starsza pani, ale krzepka i zdrowa.
Nie mogła się pogodzić z tym, że najprawdopodobniej nigdy już do własnego domu nie wróci.
Nie wróci na cmentarz, gdzie leży jej mąż, jej rodzice i krewni.
Pełna obaw, że gdy nie będzie słyszała wokół „swojej mowy” to oszaleje (w tym akurat ją rozumiem, bo mam tak samo, jak jestem dłużej niż tydzień za granicą).
Bardzo lamencił 14 letni syn Pani Wali, ale jemu chodziło o to, że chciał walczyć, chciał bronić kraju a nikt go nie chciał do żadnej formacji przyjąć.
I jeszcze go ponoć wyśmiali, że dzieci nie przyjmują;).
Córka Pani Wali, była z losem pogodzona, żałowała tylko, ze zamiast iść na studia będzie musiała pójść do pracy, by pomóc mamie.
A Pani Wala?
Pani Wala, kiedy byłyśmy same powiedziała mi wprost.
Powiedziała, ze przeżyła okropną rodzinną tragedię – jej starsza córka z mężem i dwiema wnuczkami też uciekła z Mariupola. Ale ona uciekła do Rosji, ponieważ uważała, ze nie ma takiego czegoś jak państwo Ukraina. Ukraina, to kraina, okręg Rosji.
Tak samo uważał mąż Pani Wali.
Powiedziała mi, ze widziała straszne obrazy wojny, które nie pozwalają jej spokojnie spać i których nigdy nie zapomni.
Że co to znaczy wyjść z domu rodzinnego tylko z jedną walizką zostawiając cały swój dobytek i swoje pamiątki na zatracenie zrozumie tylko ten, kto to przeżył…
Ale jak mówiła, Pan Bóg, kiedy zamyka drzwi, to otwiera okno…
„Dzięki” tej wojnie, mówiła, mogłam zrobić ostre cięcie i odciąć tę część rodziny, która według niej „była chora” i uciec od nich jak najdalej.
„Dzięki” tej wojnie może pozostałe swoje dzieci wywieźć w miejsce w miarę bezpieczne, nie zdeprawowane tak bardzo korupcją i „układami” jak jej kraj w którym się urodziła i wychowała.
Że może ta dwójka jej dzieci będzie mogła studiować bez łapówek, będzie mogła ciężko pracować, ale również godnie zarabiać.
Bez miecza nad głową w postaci wojny nigdy by się od „wyrodnej córki” tak zupełnie nie odcięła.
Dzieci też by za granicę raczej nie pojechały, bo są, jak mówiła,  „bardzo rodzinne”…a jeżeli już by się ruszyły, to raczej na wschód…a to uchowaj Panie.
A tak dzięki dobrym ludziom cała czwórka zaczyna życie od nowa.
Jest dobrej myśli, mówiła mi wczoraj przez telefon, że oby tylko jej zdrowie dopisało, to da radę zarobić na utrzymanie siebie i swoich najbliższych.

Na ile znam Panią Walę, to też jestem pewna, ze sobie poradzi, bo to bardzo dobry, pracowity i sumienny człowiek.
Poza tym ta rodzina, która się nimi opiekuje to też przyzwoici ludzie na których Pani Wala może polegać.
Mam tylko obawy co będzie z mama Pani Wali… ale to pokaże czas.

Pani Wala wyjechała a ja wtedy w ciszy i spokoju zaczęłam przypominać sobie każde jej słowo i przeżywać to wszystko od nowa.
Trudno było wyleźć mi z tego marazmu …
Wreszcie jakoś mi to mija, a w zasadzie rzut oka na kalendarz i uzmysłowienie sobie, ze święta za pasem a ja w przysłowiowym lesie sprawiło, ze „wzięłam się w garść”.
„Wzięłam się w garść” nie znaczy wcale, ze wzięłam się za robotę, albowiem mam ogromnego lenia i wszystko co jest do zrobienia odkładam „na jutro”.

Ufff, koniec na dzisiaj, ciekawe czy znajdzie się ktoś, kto doczytał ten wpis do końca…