Wspomnienia...

Mija tydzień jak nie ma Vici.
Cisza, pustka, spokój…
Pustka bardzo boli.
Cisza i spokój koi, bo ostatni czas był na bardzo wysokich obrotach i dość głośny.
Lekarz od zwierząt nie potrafił już uregulować hormonów tarczycy Vici.
Przez rok się to udawało, teraz wszystko poszło na żywioł, organizm kota nie reagował na leki.
W związku z czym, oprócz tego, ze mimo dobrego apetytu Vicia chudła błyskawicznie, to była jeszcze bardzo głośna.
Musiałam być w zasięgu wzroku kota, bo gdy mnie Vicia nie widziała to przeraźliwie krzyczała.
Wyobraźcie sobie, ze cały luty praktycznie nie wychodziłam z domu.
Pod koniec miesiąca Vicia przestała połykać pokarm i wodę.
Karmiliśmy ją jeszcze kilka dni pozajelitowo, ale w końcu musiałam podjąć tę trudną decyzję.
Zasnęła przytulona na moich kolanach.
Za Tęczowym Mostem nie ma chorób i cierpienia, jest więc zapewne szczęśliwa z Bandytą i Pichandrą i innymi moimi kotami, które tam czekają, aż wszyscy się kiedyś spotkamy.
Obiecałam sobie, że więcej kotów w moim domu nie będzie, bo nie chcę takich pożegnań.
Ale w tym domu koty były zawsze, więc jak to tak?
Mieszkanie bez futrzanego mruczka?
Jeszcze muszę się podleczyć, bo jestem bardzo słaba i psychicznie i fizycznie, ale...
Ale coraz bardziej doskwiera mi pustka na kolanach….