Po urodzinowo - oddycham z ulgą...;)

Tydzień wnuczętami minął błyskawicznie.

Był wesoły, ciekawy i bardzo aktywny, ale również męczący - to okazało się jednak dopiero w piątek po południu, kiedy córka odebrała dzieci, a ja zajęłam się odgruzowaniem mieszkania i przygotowaniami do moich urodzin i imienin.

Tym razem zapowiadał się komplet gości, jako ze korona sprawiła, ze ludziska przestali szwendać się po świecie, nagle i niespodziewanie odkrywając, że Polska też jest krajem, gdzie można z powodzeniem wypocząć.

A jeżeli się zrezygnuje ze szpanu i „snobstwa” i nie wybierze modnych kurortów, tylko agroturystyką lub wczasy z namiotem, to można wypocząć dobrze, ciekawie i bez nadmiernego obciążania domowego budżetu.

Tak więc „moi” goście nie rozjechali się w tym roku po świecie i wszyscy, jak za „dawnych dobrych czasów”;) stawili się na imprezie.

Chociaż z upływem lat preferuję ciszę i spokój, to takie spotkanie wszystkich razem po latach, było bardzo miłe.

Mój rozłożony na maxa stół, plus stół pożyczony od sąsiada pomieścił z powodzeniem 18 osób, obiad był bardzo prosty, ale sycący, ciasta (według moich przepisów) upiekła druga babcia wnucząt więc nie padałam na twarz ze zmęczenia.

Było bardzo sympatycznie, nie mniej jednak, jestem przeszczęśliwa, ze mam to już za sobą i że następne spotkanie dopiero za rok;))).

Tym razem prezent kupiłam sobie sama, a córka ze Ślubnym się na niego złożyli.

Z resztą rodziny i ze znajomymi mam umowę, ze dajemy sobie w prezencie książki, a właściwie bony do Empiku.

Bardzo fajna i bezpieczna forma prezentu, mając np. bon o wartości 100 zł można sobie kupić 2-3 książki.

Od dziś do piątku znowu są u nas wnuczęta, ale doszłam do wniosku, ze należy mi się po urodzinowo jeden dzień wolny.

Więc dziadek pojechał do wnucząt i opiekuje się nimi „na ich terenie” jak to nazwał Staś;).

A ja siedzę sobie w spokoju i ciszy i klepię się w myślach po ramieniu, za ten bardzo dobry pomysł - bo albo dzieje się coś z ciśnienie, albo zeszła ze mnie adrenalina – jestem po postu „denat”, nawet klikanie w klawiaturę sprawia mi problem, wyobrażam sobie ile będzie błędów w tym poście.

Od jutra trzeba jednak będzie wziąć się w garść i do piątku ganiać z dziećmi po polach i lasach i odpowiadać na dziesiątki pytań.

Pytania są coraz mądrzejsze i logiczniejsze, co jest dla mnie nieco wnerwiając, bo nie da się je zbyć prostą odpowiedzią, a naprawdę nie zawsze mi się chce gimnastykować mózg, a czasem po prostu nie chce mi się kłapać dziobem.

Z drugiej strony, zdaję sobie sprawę, że opieka nad wnuczętami, i Ślubnemu i mnie „robi dobrze”, naszą sprawność fizyczną trzyma w pionie, a gimnastykowanie mózgu i bycie na „baczność” pod względem intelektualnym nie pozawala stetryczeć i oklapnąć do reszty.

Byłam w klinice dentystycznej wyjaśniać „zepsucie” mojego zęba przez ich pracownika.

Otóż, okazało się, że pani dentystyka, która leczyła mi wówczas dwa zęby równocześnie, była nie tylko neptkiem w swoim zawodzie, ale również kombinatorką wysokiej klasy;(((.

Jedyna wzmianka jaka jest o tym zębie jest taka, ze ząb obejrzała. O leczeniu nie ma w dokumentach ani słowa. Jest tylko o leczeniu drugiego zęba.

Pani w klinice od dawna już nie pracuje.

Do jakiejkolwiek ugody nie ma podstaw.

Mogę dochodzić swoich praw w sądzie, bo zapewne w dokumentach bankowych są potwierdzenia zapłaty za wykonaną pracę na dwóch zębach.

I wiecie co?

Mam ich gdzieś.

Implant wstawię sobie na mój koszt, ale przynajmniej mam czystą okazję, by na zawsze pożegnać się z kliniką.

Od czasu kiedy zmarł dentysta, do którego miałam pełne zaufanie, chodziłam tam tylko z lojalności i przyzwyczajenia.

Teraz tylko jeszcze założą mi (w sierpniu) koronę na implancie wstawionym w lutym i … do widzenia.

Trzeba szukać nowego zębologa;)))