Cisza na morzu ... i w eterze;)))

Dopiero jak zeszła ze mnie adrenalina wyjazdowa i napięcie pierwszego dnia pobytu (zawsze czuję wtedy podenerwowanie, bo nie lubię jak nie wiem co mnie czeka, jak ludzie i teren nieznany itp.;) okazało się jak bardzo jestem zmęczona i jak potrzebuję odpoczynku.
Jeszcze w sobotę towarzyszyłam córce i wnuczętom, ale w niedzielę po południu powiedziałam, sorry, muszę odpocząć.
I odpoczywam, dużo śpię, czytam książki (przeważnie siedząc w ogrodzie).
Odrzuca mnie od towarzystwa.
By mieć spokój, kiedy siedząc w tym ogrodzie odłożę na chwilę książkę, pożyczyłam od córki słuchawki, które wtedy zakładam, by nikt  mi nie zawracał czterech liter proponując np. brydża.
Chodzę na spacery, ale średnio mi się tu podoba, za bardzo tu snobistycznie, wolałam zeszłoroczne miejsce, które było bardziej dzikie.
Nie mogę jednak narzekać, bo córka wybrała te okolice na podstawie luźno rzuconego przeze mnie stwierdzenia – chętnie zobaczyłabym to miejsce jeszcze raz.
Było to po mojej lekturze starego bloxowego bloga, kiedy to z rozrzewnieniem wspominałam Camp Blogerów w Juracie, jaki nam zorganizowali włodarze Bloxa.
No cóż, rozrzewnienie było na wyrost…
Tak jak nie wejdzie się drugi raz do tej samej rzeki, tak dotyczy to również odczuć z miejsc odwiedzanych kiedyś i dziś.

Tydzień przedwyjazdowy był dla mnie bardzo trudny.
Po pierwsze, to moje nastawienie na „nie” do tego wyjazdu.
Po drugie, mimo mojego nastawienia wiedziałam, ze ten wyjazd musi, a właściwie powinien dojść do skutku i wiedziałam, że to moje „nie” mimo, iż z mego punktu widzenia racjonalne, wcale racjonalne nie było.
A w związku z tym, każdy wiem, ile spraw jest do załatwienia przed takim wyjazdem.
Po trzecie – Ślubny mi się zbiesił.
Oficjalnie nie miał nic przeciwko memu wyjazdowi, bo wiedział, ze jego sprzeciw byłby śmieszny i mało by znaczył, bo wyjazd organizował córka.
A więc uderzył w wysokie tony, ze on zejdzie z głodu, bo restauracje jeszcze zamknięte a on na wynos brał nie będzie.
Chciałam powiedzieć – to Twój problem, - ale zamilczałam, ugotowałam rosół i pulpety w sosie koperkowym oraz usmażyłam kotlety schabowe. Rosół zawekowałam, pulpety i kotlety zamroziłam.
Żeby się tym samym mięsiwem nie zabiałkował zrobiłam mu duży słój ogórków małosolnych i „ukisiłam” słoik młodej kapusty z marchewką i koperkiem.

Drugie „ale” było w związku z tym, ze miał się opiekować Vicią i Dżudkiem (chomik wnucząt).
On nie wie jak….
Vicią opiekuje się jak wyjeżdżam do sanatorium, chomiki nasze dzieci też miały, wiec to dla niego nie nowość, o czym mu zakomunikowałam.
On nie da rady ich karmić…
No i wtedy się we mnie zagotowało.
Nie każę Ci tych zwierząt karmić piersią, więc dasz radę – wrzasnęłam, i poparłam to kilkoma nieparlamentarnymi słowami.
Nastał spokój, nawet cisza, bo Ślubny się obraził.
Cisza trwa do dzisiaj, z czego się cieszę, bo mam spokój i nie muszę opowiadać jak mi tu jest i dawać sto rad, jak i co zrobić.
Czy będę miała tyle szczęścia, że ta cisza potrwa jeszcze kiedy wrócę?
Jak myślicie?😁