W jasnym myśleniu, zachowaj mnie Panie.

Miniony tydzień dał mi do wiwatu.
Był dla mnie trudny pod względem fizycznym, ale jeszcze gorszy pod względem psychicznym.
Ponieważ pogoda była taka, jaką może przynieść tylko prawdziwy maj  postanowiłam, ze czas najwyższy zaopiekować się moją koleżanką Elżbietą.
Chciałam odciążyć nieco jej syna, dać mu nieco wytchnąć i czasu, by pozałatwiał sprawy, których załatwienie uniemożliwiała mu stała opieką nad mamą.
Planowałam robić z nią wypady do Łazienek, Ogrodów Botanicznych czy do lasu.
Stanowczo odradził mi to jej syn, motywował to jednym zdaniem – wiem, co mówię, mama się do pójścia między ludzi nie nadaje, uszarpiesz się ciociu niepotrzebnie.
Przyznaję, ze takim stanowiskiem nieco mnie wkurzył, więc zapytałam – co w takim razie proponuje.
Pobyt na naszej działce, to będzie najlepsze rozwiązanie, mam działkę lubi, będzie na świeżym powietrzu i mama ci nigdzie niepostrzeżenie nie odejdzie – usłyszałam
Ok., niech będzie działka.
W poniedziałek zaopatrzona w prowiant na cały dzień i w lekturę lekką łatwą i przyjemną pojechałam po Elę i kilka minut po 10.00 byłyśmy już na miejscu.
No cóż… momentami było tak, jak kiedyś, kiedy Ela była zdrowa.
Ale to były tylko momenty…
Chłopak wiedział, co robi proponując mi pobyt z matką na działce,  pomyślałam sobie i głupio mi się zrobiło, ze się o to wkurzyłam.
Nie opiszę tego dokładnie, bo nie chcę wracać do tych trudnych chwil.
Kto miał styczność z osobą demencyjną wie jak to wygląda, kto nie miał, niech lepiej tego nie wie.
Pilnowanie, by furtka była zawsze zamknięta na klucz, przytakiwanie a nie dyskutowanie,  „wcielanie się” w coraz to inną osobę, którą Ela we mnie rozpoznawała (a nawet matkę Eli), namawianie jej do picia (ma wstręt do picia, a powinna dużo pić), przekonywanie jej, ze truskawki są jeszcze nie dojrzałe i nie powinno się ich jeść, tłumaczenie, ze sąsiad tylko pracuje na swojej działce a nie czai się aby nas okraść (wiecie co mi na to odpowiedziała. „Taaak? a to po co zamykasz furtkę na klucz!!! Głupia nie jestem, właśnie dlatego, ze ten złodziej się tu kręci”).
I tak od poniedziałku do piątku.
Na razie mam dość, nie mam już siły, muszę odpocząć fizycznie, a przede wszystkim psychicznie.
Muszę sobie „wydrukować” w głowie, ze w stosunku do Eli muszę wyprać się z emocji – zaangażować tylko pomoc fizyczną, moje współczucie, żal i rozedrganie Elżbiecie są nie potrzebne a mnie wykończają.

Weekend przeznaczyłam na totalny wypoczynek, a od nowego tygodnia miałam posprzątać mieszkanie i pozałatwiać swoje sprawy, bo jak się coś nie sypnie, to następny weekend wyjeżdżam z miasta popatrzeć trochę na horyzont.
Ale wczoraj przyjechała córka z obiadem i ogarnęła mieszkanie szybko i sprawnie.
I dobrze, bo dzisiaj się już zupełnie rozsypałam i nie wiem jak to będzie u mnie wyglądać w najbliższych dniach.
Zawsze to milej „chorować” w ładzie i porządku niż w bałaganie i chaosie. 
Przynajmniej ja tak mam.