No to jadę ...

Przy niedzielnym obiedzie córka powiedziała – Mamo, jedziemy na zaplanowany w ubiegłym roku babski wyjazd.
Kiedy? Pytam się jej grzecznie, ale myślę sobie- „nie w najbliższym czasie, bo mi się nie chce”.
W ten czwartek, pada odpowiedź.
Wnuk protestuje, ze on się nie zgadza, on też chce jechać.
Ślubny cmoka coś pod nosem niezadowolony i powiada  - zły wybór, bo pogoda będzie do bani.
Ja nieśmiało mruczę, ze może jeszcze nie teraz, że może pod koniec miesiąca.
Wnuczka mówi z wyrzutem – babciu, jak Ty się teraz nie zgodzisz to znowu nam wyjazd przepadnie.
Córka stawia sprawę jasno – jedziemy w czwartek, koniec dyskusji, Staś zostaje z dziadkiem.
Po takim dictum sprzeciwów już nie było – jedziemy w czwartek rano.
W poniedziałek do południa telefon od córki – mamo, chyba nie jedziemy, w pracy mi się posypało.
Ok. – dla mnie dobrze.
Wieczorem rozmawiamy przez telefon i córka mówi – ten nasz wyjazd, to jeszcze nie do końca jest pogrzebany.
Wczoraj rano było na tak, znaczy się, że jedziemy.
Po południu – nie jedziemy, to decyzja ostateczna, córka musi być w pracy, bo jej przełożona jest na zwolnieniu lekarskim.
Dzisiaj rano dzwoni córka – mamo, jednak jedziemy, jak K. dowiedziała się jakie miałam plany zadzwoniła i powiedziała, ze mam jechać, bo wydział się bez nas nie zawali. Pakuj się.
No to jedziemy, chociaż do jutra jest jeszcze sporo godzin, to kto wie?;)))
Stałam więc całe do południa przy garach i gotowałam, by wnuczek z dziadkiem z głody nie padli;).

Jedziemy na babski wyjazd (córka, wnuczka i ja) do Kórnika i do Rogalina, może po drodze jeszcze o jakąś ciekawą miejscowość zahaczymy.
Na pewno zahaczymy o moje rodzinne strony, które są po drodze. Muszę pójść na grób Rodziców, bo w ub. roku uniemożliwił nam wyjazd locdown, nie wiadomo jak się będzie sytuacja przedstawiać w tym roku, a czuję potrzebę tam być.
Wracamy w niedzielę.
Oby tylko pogoda dopisała…