To już dwadzieścia lat...

Dziś 11 września.
Od dwudziestu lat ta data wywołuje we mnie wiele emocji, działa na mnie bardziej niż data 1 września czy 1 sierpnia.
11 września 2001 pamiętam doskonale, w pracy był młyn, drukowałam jakieś dokumenty więc radio było wyłączone.
Przed wyjściem do domu przysiadłam na chwilę, by napić się herbaty, którą zrobiłam sobie rano, włączyłam radio…
Na początku nawet nie zwróciłam uwagi o czym mówi spiker, ale jego głos by bardzo przejęty, podekscytowany …
O czym on mówi?
…
O Boże!, jaka straszna katastrofa! – pomyślałam.
Wracając samochodem z córką (odbierała mnie z pracy wracając z wykładów) rozmawiałyśmy o tym i wtedy rodzi się pytanie – jak to możliwe, ze pilot nie zauważył przeszkody?
W domu włączyłyśmy wszystkie telewizory (trzy), każdy na inną stację i wtedy wszystko stało się jasne.
Na naszych oczach walą się dwa potężne budynki.
Składają się jak domki z kart…
To nie katastrofa, to zamach.
Co będzie dalej….
Prawdę mówiąc, mimo wielokrotnie powtarzanych obrazów jakoś trudno uwierzyć, ze to celowe działanie, że ktoś ośmielił się zrobić coś tak potwornego, zabić tylu niewinnych, przypadkowych ludzi.
Do tego czasu takie obrazy miały miejsce tylko w filmach grozy.
Skoro fikcja i fantazja stały się ciałem, skoro przekroczono granicę dotąd nieprzekraczalną co będzie dalej?
Co nas czeka?
Od tamtej daty to pytanie zadaję sobie dość często.
Ostatnimi czasy nawet bardzo często.
Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi.
A pytań na które nie można odpowiedzieć, nie powinnam sobie zadawać, bo wtedy noce są bezsenne i gubi się sens życia.

Mieszkanie odgruzowałam, ale tylko częściowo, bo doszłam do wniosku, ze należy przedzimowo przewietrzyć szafy, dopóki jest ładna pogoda dokładnie pomyć okna, poprać firany itp.
Bierzemy się za to od poniedziałku.
Zrobiłam prototyp kartki świątecznej, po małych poprawkach zrobiłam drugi, jestem z niego zadowolona, wszystkie kartki będą miały taką samą formę (przestrzenna, a jednocześnie można złożyć do koperty) ewentualnie inaczej będą udekorowane.
Martwi mnie jednak fakt, ze w dalszym ciągu nic mi się nie chce i nawet moje ukochane robótki z papierami przestają mnie ekscytować.
Prototyp kartki dokończyłam tylko dlatego, ze zaczęłam, a nie lubię zostawiać rozgrzebanej i nie dokończanej pracy.
Tak u mnie zaczyna się depresja, a więc jednak muszę się do mojej pani doktor od psyche wybrać.
I to nie zwlekając.