... zostały tylko płatki kwiatów na drogach ...

Na procesji Bożego Ciała nie byłam.

Chociaż była po temu odpowiednia pogoda i procesje lubię.

To znaczy lubiłam kiedyś, kiedy byłam dzieckiem/młodzieżą, u siebie na wsi. 
Bo co to za procesja w dużych miastach gdzie przeważnie chodzi się wokoło kościoła?
Na wsiach to były (a może są jeszcze, nie wiem, dawno nie byłam) procesje.
Szło się przez wieś po usypanych przez dziewczynki ubrane w białe suknie kwiecistych dywanach.
Ołtarze były cztery, piękne, kolorowe, ubrane zielenią, kwiatami i bibułą.
Każdy ołtarz ubierała inna rodzina, lub grupa rodzin – była więc rywalizacja – czyj ołtarz najładniejszy.
A ten był najładniejszy, który był najbardziej kolorowy.
No to się naród starał.
Stąd sztuczne kwiaty wśród żywych, które wydawały się niektórym babom za mało strojne i kolorowe.

W mieście człowiek idzie w procesji i się modli, albo myśli o niebieskich migdałach. 

A na wsi jest inaczej.
Tam ludzie się znają.
Idąc z procesją można się zapytać co u kogo słychać.
Można zobaczyć kto z kim przyszedł.
Można zobaczyć kto jest w co ubrany.
Można tego i owego ludziom pozazdrościć.
Można tego i owego obgadać.
Można się przepchnąć, aby być bliżej baldachimu, nie wnikam w to dlaczego.
Czy dlatego, by być bliżej hostii? 
Czy żeby wszystko lepiej widzieć?
Procesja na wsi to jest prawdziwe widowisko.
I życie towarzysko – sąsiedzkie.