Prawdziwe lato, choć jeszcze wiosna...

Dopiero dzisiaj jest czym oddychać, bo niebo zasnute jest chmurami(?) i powiewa rześki wiaterek.

Do dzisiaj, to była Sahara połączona z sauną.
U mnie życie toczyło się wieczorem i nocą, w dzień było kiszenie się we własnej niemocy.
Nie mniej jednak były sytuacje, gdzie trzeba było wziąć się w garść i wyjść na tę patelnię by pozałatwiać sprawy i wtedy na własnej skórze bardzo namacalnie odczuwałam, co to znaczy upływ czasu.
Kiedyś uwielbiałam ciepełko, na plaży w Bułgarii pod parasolem siedziałam tylko w samo południe, bo szkoda było mi tracić takiego wspaniałego słoneczka.
Teraz też lubię ciepło, ale jakoś bez wzajemności, bo to ciepełko na mnie źle działa;).

Album dla córki – mam już bazę. Musiałam zmienić „koncepcję” i jeszcze raz dobierać papiery, bo córce zrzedła mina na kolorystykę beżowo – różową, a zaświeciły jej się oczy kiedy zobaczyła dwa arkusze papieru z kolekcji „wrzosowy poranek”.
Ponieważ wrzos, fiolet czy liliowy nie są moimi kolorami, to nie miałam u siebie do nich żadnych dodatków.
Ale dobrze się złożyło, bo wczoraj odbywał się Creative Day, czyli zlot osób kreatywnych, więc pojechałam i nabyłam co było mi potrzebne.

Najbardziej w tym całym „procesie tworzenia” upierdliwe i potrzebujące dużo zachodu jest skanowanie zdjęć, by można ze skanów zrobić odbitki.
A właściwie szukanie punktu w którym z czterdziestoletnich zdjęć robionych przez mojego Ślubnego (łącznie z wywoływaniem ich w łazienkowej „ciemni”;) wykrzeszą trochę życia.

Cały czas w czasie tych upałów gotowałam obiady.

Gotowałam je późnym wieczorem, czasem nocą, ale ugotowane było.
Fakt, ze były to obiady jarskie, ale sorry, w czasie upałów nawet patrzeć (dosłownie) na mięso nie mogę.
I po tygodniu Ślubnemu się „wegetarianizm” znudził i zaczął marudzić o schabowego i tym podobne.
Kiedy to marudzenie stało się już uciążliwe, powiedziałam o tym córce, która poradziła mi, by wypisać adresy najbliższych restauracji i powiesić na lodówce.
Niech ojciec przeczyta, pójdzie sobie tam zjeść co chce i niech nie marudzi.
Uśmiechnęłam się na to, ale z jej rady nie skorzystałam.
Ale buszując w Internecie w poszukiwaniu rozwiązań na upchnięcie dużo zdjęć w niezbyt dużym albumie, znalazłam coś fajnego.
Wydrukowałam i powiesiłam to na … lodówce.
Ślubny przeczytał i nastąpiła obraza majestatu.
I są ciche dni.
Jest więc spokój, jest chłodniej – czyli odpowiedni klimat do tworzenia albumu.
Chwilo trwaj!.