Wakacje? ... Wakacje!!!

"Ukończona już nareszcie żmudna, szkolna praca
I swobody upragnionej chwila znów powraca.
Hej podnieśmy śmiało w górę spracowane czoła
Czas zapomnieć o kłopotach, szczęście do nas woła.
Już nas woła ptaszę w górze i szumiące lasy,
Kwietna łąka, łany zboża na beztroskie czasy.
Mam promocję! Przez rok cały pilnie pracowałem,
Mogę teraz odpoczynku użyć sercem całym.
Rzucam miasto! Już mi pachną jaśminy, akacje.
Witaj, witaj, wsi rozkoszna! Niech żyją wakacje!”

Tak śpiewaliśmy na zakończenie roku szkolnego, co dla dzieci z wiejskiej szkoły było idiotyczne i wielką bzdurą, bo dla wielu z nas nie był to czas odpoczynku a czas ciężkiej pracy.
Wielu z nas „łany zboża” wołały, ale wcale nie na beztroskie czasy.
Nie wiem jak jest teraz, ale za moich czasów dzieci wiejskie czas do odpoczynku miały w ferie zimowe.
W wakacje letnie pomagały rodzicom w gospodarstwie, niektóre naprawdę ciężko pracowały.
Ja i moi bracia niby nie pracowaliśmy, ale przez pewien okres to też nie był dla nas wesoły czas i prawdziwe wakacje.
A to za sprawą „miejskiej szarańczy”, która do nas latem zjeżdżała. Ta "szarańcza" to nasze cioteczki ze swoimi dziećmi, czyli naszymi kuzynkami i kuzynami.
Wielu z nich było rozkapryszonymi bachorami, którzy działali nam na nerwy, a my im za to „uprzyjemnialiśmy” wakacje jak tylko potrafiliśmy.
A potrafiliśmy dużo, toteż wakacje upływały niby wesoło ale w atmosferze wojny, walki i podchodów, jak również kar, które na nas rodzice nakładali jak nas na tym „uprzyjemnianiu” kuzynom wakacji złapali.
Kary były różne, np. pasienie krów (na co dzień zajmował się tym Felek, pomocnik ojca), pomoc Maryli* przy zbieraniu jagód lub innych owoców na przetwory, naukę słówek z j. francuskiego.
Nasz najukochańszy, choć przyszywany dziadek rozumiał nasze frustracje z powodu wakacji spędzonych z „szarańczą”.
Bo było kilka osób z naszych krewnych, którzy na takie miano zasłużyli z nawiązką.
Ludzi ze wsi mieli za nic, tym, ze spędzali u nas wakacje wyświadczali nam łaskę i za tę łaskę oczekiwali, że będziemy im usługiwać.
A więc za namową i dużą pomocą dziadka ułożyliśmy plan „nowych wakacji”.
Polegał on na tym, ze wszystkie dzieci (i my i przyjezdni) odpoczywamy, ale mam tez swoje obowiązki.
Kiedy plan nowych wakacji wprowadzono w życie o mało nie skończył się fiaskiem.
Zmuszone do sprzątanie po sobie i do lekkich prac (właśnie to zbieranie jagód i owoców, noszenie na pole żniwiarzom napojów) rozpuszczone bachory podniosły alarm i ich rodzice zaczęli je od nas zabierać do domu.
Nie muszę dodawać, ze ku naszej radości a utrapieniu naszej mamy, która lamenciła, ze rodzinka się od niej odwraca.
Ale dziadek czuwał i mamie przetłumaczył, ze taka selekcja jest konieczna aby jej własnym dzieciom wakacje kojarzyły się pozytywnie.
W następne wakacje wszystko się uregulowało. Jedna kuzynka i kuzyn  zaakceptowali plan „nowych wakacji” i nigdy już potem nie było z nimi problemów. Spędziliśmy razem jeszcze wiele czasu, bawiąc się znakomicie.
Kuzyn już nie żyje, kuzynka mieszka w Bielefeld i zawsze ile razy się widzimy, to z przyjemnością wspominamy tamte czasy.
Dwóch kuzynów paniczyków kategorycznie odmówiło słania po sobie łóżek i więcej do nas na wakacje nie zawitało.
Co dziwne, ich matki (siostry naszej mamy) bywały u nas często i były to bardzo lubiane ciotki nie strugające wielkich dam.
Ciotki już nie żyją, kuzyni mieszkają w Niemczech, dokładnie nie wiem gdzie, i nie chcę tego wiedzieć…

*Maryla - osoba, która gotowała, prowadziła dom, praktycznie zastępowała nam mamę, która chorowała.

 

A co u mnie?
Żyję i mam się dość dobrze, chociaż w środę, kiedy była kumulacja wysokiej temperatury i duchoty nie odważyłam się opuścić mieszkania, bo czułam, ze może być trudno przeżyć parę godzin nawet w parku czy lesie.
A trzeba Wam wiedzieć, ze od poniedziałku do czwartku miałam pod opieką wnuka, huncwota lat 4.
Pozostałe dni oprócz tej nieszczęsnej środy, spędzaliśmy w Ogrodzie Botanicznym albo w lesie w Powsinie.
Ale lepiej było w Ogrodzie Botanicznym, bo dla mnie było spokojniej.
Wnuk wie, ze w parku/ogrodzie nie włazi się na rabaty i nic się z nich nie zrywa, a w lesie zbyt dużo rzeczy go interesowało i trzeba było mieć oczy wokoło głowy.
Po południu wracaliśmy do domu i odpoczywaliśmy, by wieczorem (ok. 19.00) wyjść na dwugodzinny spacer.
U nas komarów nie ma, więc można wieczorem śmiało spacerować.
Od czwartku wnuk wrócił do swojego domu, temperatura stała się znośna wiec mogłam zająć się klejeniem albumu.
I wiecie z czym mam największy problem?
Ze zrobieniem odbitek zdjęć!
Już trzy razy zmieniałam zakład fotograficzny, a to zdjęcia odbite są niechlujnie, a to jedne zdublowane, a inne opuszczone, a to nie na takim papierze i nie w tym formacie.
To się w głowie nie mieści, by w tak dużym mieście  nie można znaleźć punktu z pracy którego byłabym zadowolona.
Nie chcę żadnych cudów, po prostu porządnie i schludnie wykonanej pracy.
Czas mi ucieka, problemy się piętrzą wiec jestem podminowana i lada moment wybuchnę.
Ciekawe, kto tym razem dostanie rykoszetem?;))).