Nie najlepszy początek.

Od wczoraj jestem w sanatorium w Busku.

Podróż w strugach deszczu i od lat nie rozwiązana kwestia związana ze sprawnym przyjęciem, zakwaterowaniem, przydzieleniem lekarza prowadzącego itp., nie wspominając już o sensownym rozplanowaniu zabiegów spowodowało, ze po rozpakowaniu się padłam jak pies Pluto i przespałam całe popołudnie.

Nie zdarza mi się sypiać w dzień, więc noc miałam koszmarną – nie mogłam spać a nie byłam na tyle „trzeźwa” by zapalić światło i czytać książę.

Dzisiaj popełniłam ten sam błąd co wczoraj - po śniadaniu wzięłam się za czytanie książki „Jutro nadeszło” Marty Kijańskiej, na leżąco,  i też nie wiem kiedy mi się zasnęło.

Obudziłam się przed czternastą, tak, ze ledwo zdążyłam na obiad.

Po obiedzie poszłam na dwugodzinny spacer, by przewietrzyć trochę głowę, ale i tak mam wątpliwości czy tej nocy pośpię normalnie.

Dalej ruszamam się jak „mucha w smole” więc poprosiłam pielęgniarkę, by zmierzyła mi ciśnienie.

Ma 100/60, więc wszystko jasne, nieco za niskie nawet jak dla mnie niskociśnieniowca.

Busko o tej porze roku mało urokliwe a do tego niemiłosiernie rozkopane.

Nawet widok z mojego okna, który dotąd zawsze mnie koił i uspokajał jest zaburzony.

Popatrzcie sami.

Na razie ta wielka maszyna stoi sobie spokojnie, ale wyobrażacie sobie co będzie jutro, jak zaczną się prace.

Nie, nie ucieknę stad do domu, ale jest we mnie jedno wielkie NIE i wielka chęć teleportacji stąd.

Zobaczymy co przyniesie nowy dzień, wierzę w powiedzenie „nie mam tego złego, co by na dobre nie wyszło” i to mnie trochę stawia do pionu.