Powrót z "emigracji";).

Nie było mnie tu bardzo długo.

Sorry, że nie uprzedziłam czy powiadomiłam, ale był to dla mnie bardzo trudny czas.
Dopiero od tygodnia stanęłam jako tako na nogi.
Jest lepiej na tyle, ze byłam w stanie pojechać na groby i podjęłam decyzję, ze jadę do sanatorium, gdyż wcześniej taki wyjazd stał pod znakiem zapytania.
Co się działo?
Po prostu depresja pogłębiana bólami w trakcie rodzenia kamienia a właściwie dwóch, bo łajza jedna rozpadła się na dwie części i męczyło mnie podwójnie.
Jak się człowiek przy takiej przypadłości czuje wie każdy, kto złogi z układu moczowego rodził.
A kto nie wie, niech lepiej się nie dowiaduje, bo to naprawdę nic przyjemnego.

Do Buska Zdroju jadę dokładnie za tydzień.

Jestem na wielkie NIE i nie chce mi się, ale jak mus, to mus.
Muszę pojechać, bo w trakcie kiedy ból i złe samopoczucie mnie tłamsiło przestałam ćwiczyć, a ja niestety na wzmacnianie mięśni brzucha, które utrzymują kręgosłup lędźwiowy w ryzach,  jestem skazana do końca życia.
Tak więc, z wielką niechęcią się szykuję do wyjazdu, tzn. robię potrzebne do wyjazdu badania.

Wyjazd na groby i spotkanie z „kochaną rodzinką” też przebiegł pomyślnie.

Rośnie młode pokolenia, na szczęście mądrzejsze i rozsądniejsze od starego, dlatego jest nadzieja, ze przy okazji takich wyjazdów nie będzie już stresów.
Na własne oczy widziałam Felka i ten widok uspokoił mnie na tyle, ze już mnie ta
sprawa nie będzie stresować.
Felek jest paniskiem, dzień spędza „na pokojach” lub na powietrzu.
Oswoił się na tyle, ze nie ma już odruchu ucieczki.
Noce z własnego wyboru spędza w kotłowni, jest „mamką” dla trójki małych kociąt, które ktoś Bratu podrzucił.
Bardzo się cieszę, ze ta historia, która kosztowała mnie dużo zdrowia i wyrzutów sumienia ma tak pomyślne zakończenie.

Jeżeli nie znajdę czasu, to odezwę się dopiero z Buska, wybaczcie mi zatem, ale ten tydzień będę miała bardzo napięty.