Wiosno, ty się opamiętaj!

Byłam dzisiaj w „mojej” Przychodni po zastrzyk p/osteoporozie.
Dobrze, ze doktor zmienił mi lek, bo ten nowy bierze się co pół roku (a nie jak poprzedni co kwartał) a w dodatku ten zastrzyk jest podskórny a poprzedni był dożylny.
Wracając metrem wysiadłam dwie stacje wcześniej by się przejść.
Pogoda cały tydzień była fatalna, niby wiosna, a nie wiosna, zimno jak w psiarni i wieje jak w Kieleckiem, to się człowiekowi nie bardzo chciało nosa z domu wychylić.
Szłam więc nieśpiesznie, było mi ciepło, deszcz spokojnie i kojąco stukał o parasol, powietrze czyste i rześkie, dobrze się oddychało mimo maseczki (w oddychaniu maska mi nie przeszkadza, natomiast nie lubię jej, bo nie czuję w niej tak intensywnie wiosny – zapachu rozklejających się pąków, mokrej ziemi…).
Szłam i myślałam o wszystkim, a właściwie o niczym…
Głowa mi się solidnie „przewietrzyła”, a bardzo tego potrzebowałam.
Od początku roku wszystko szło jak po maśle i układało się tak, jak trzeba.
Ale przecież „nic nie może wiecznie trwać” więc się rypnęło.
Pierwsza sprawa z moim mostem zębowym założonym w końcu listopada.
Tymczasowo sprawę ogarnęłam wczoraj, chcę na razie z tego ochłonąć i jak się już we mnie „ułoży” i będzie po badaniu CBCT, to o tym napiszę.
Gorsza dla mnie jest druga sprawa.
W tej pierwszej - stracę sporą sumę pieniędzy i się trochę nacierpię, co jest do przełknięcia.
Natomiast ta druga - mocno mną tąpnęła, bo to sprawa nie do rozwiązania i może być już  tylko gorzej (co prawda bezpośrednio mnie nie dotyczy, ale uwiera mnie bardzo).
Kto mnie czyta to zapewne pamięta, jak w lipcu pisałam, ze „znalazłam” koleżankę z dawnych lat, z którą straciłam kontakt.
Odnalazłam ją dzięki jej synowi, który mnie poznał i do mnie podszedł kiedy spotkaliśmy się w Ogrodzie Botanicznym w Powsinie.
Tym razem „straciłam” ją po raz drugi, i już się nie da jej „odnaleźć” chociaż Ela żyje.
W marcu Elżbieta miała operację tętniaka nerki, operacja się udała, ale został jej po tej operacji niedowład ręki i luki w pamięci.
Niedowład się cofa, luki w pamięci się powiększają.
Czasem dzwoni do mnie, jak ma przebłyski świadomości, albo jak syn wybierze jej mój numer.
Początkowo rozmowa jest normalna, ale za chwilę Ela myli mnie z kimś innym, myli fakty i czas…
To jest straszne, nie wiecie jak bardzo mnie to dołuje, bo ni jak nie można jej pomóc.
Jestem w kontakcie z jej synem, całe szczęście, że chłopak ma taką pracę, że może pracować i się mamą opiekować.
Jak się zrobi pogoda spacerowa, to mogę ją od czasu do czasu zabierać na spacery, by chłopaka trochę odciążyć.
Na tyle, na ile psychicznie dam radę, … a może się do tej „nowej” Eli przyzwyczaję i przy spotkaniach lepiej to wszystko będę odbierać niż przez telefon…
Gniecie mnie to bardzo…