Coraz bliżej święta. Chcę być facetem.

Kiedy ja miotam się między szatkowaniem kapusty a krojeniem grzybów na farsz do pierogów z kapustą i grzybami, kiedy robię plan co do ryb, kiedy kupić i jak przygotować – mój Ślubny dostał zadanie, by  pomył wszystkie klosze jakie są w domu.
Jest ich w domu kilkanaście, robota na 2-3 godziny.
A mój Ślubny podzieli sobie to zadanie na dwa dni.
No, półtora dnia – i przez ten czas był bardzo zapracowany.
I wtedy pomyślałam sobie – chcę być facetem!!!
Ale szybko oprzytomniałam, no nie, z własnej woli skazywać się na bycie „tym z Marsa”;).

Dzięki temu, ze córcia włączyła się w przygotowania świąteczne, niby mam  dużo mniej pracy, ale czuję się jakby mi ktoś włożył kij w moje trybiki.
Bo zawsze szłam, według od lat ustalonego porządku, od jednej pracy do drugiej, a teraz...
Eh, sama nie wiem czego chcę, zła jestem na siebie… bo dziwaczeję.
Coraz częściej wędruję po meandrach wspomnień…
Coraz częściej męczy mnie dorosłość.
Szczególnie teraz, w ten przedświąteczny czas przeszkadza mi jak dziura w bucie, dusi jak zmora i radość chwili zabiera jak cichy złodziej, a nastrojami mymi huśta jak na huśtawce.
Nocą sen zdmuchuje z mych powiek, a rano z lic uśmiech ściera.
Szczególnie w ten przedświąteczny czas tęsknię za czasami bajek i niebolesnych wzruszeń byle czym.
Tęsknię za malowaniem palcem na zamrożonej szybie marzeń, za nadsłuchiwaniem o czym szepcze przed snem stary dom.
Tęsknię za podsłuchiwaniem Rodziców, kiedy rozmawiali o prezentach, co kupili, gdzie schowali…
Tęsknię za zapachem dawnej choinki, teraz nawet choinki pachną inaczej.
Tęsknię do radosnego wypatrywania pierwszej gwiazdki i do nerwowego wysłuchiwania dźwięku dzwoneczka, który anonsował nadejście Gwiazdora … chociaż ten brzuchaty Gwiazdor nie raz przyłożył mi rózgą w łapę;).
Martwi mnie, ze dziecięcy  świat baśni, ufnego patrzenia na rzeczywistość i radosnego wyczekiwania notorycznie przegrywa ze zmęczoną dojrzałością, wyblakłą i wymiętą jak sprana serweta.

Mimo walczących we mnie „dwóch światów” przygotowania do świąt posuwają się całkiem dobrze.
Córce zostało po ubieraniu choinki trochę gałązek jodłowych, muszę w moich „zasobach” poszukać kilka błyszczących świecidełek i zrobić kolorowy stroik.
Jutro (lub pojutrze) Ślubny z wnuczętami ma pojechać na cmentarz dla zwierząt i położyć go na miejscu spoczynku Pichandry i Bandyty oraz Dżudusia (tak, miesiąc temu chomik Wiktorii też odszedł za Tęczowy Most.).
Nie ma co tego odkładać na później, bo do świąt coraz bliżej...