Święta za progiem. Czy będą śnieżne?

Nastrojowe, pachnące choinką, piernikiem i rodzynkami, rozświetlone świecami, pełne prezentów i niespodzianek.
Co roku oczekujemy niecierpliwie świątecznie przybranego stołu, chwili dzielenia się opłatkiem, niepowtarzalnego smaku wigilijnych potraw i wspólnego śpiewania kolęd.
Nic nie jest w stanie zastąpić atmosfery Bożego Narodzenia.
Święta pozostają świętami, nawet jeżeli nie spadnie śnieg lub chmury zasłonią pierwszą gwiazdę.
A jak to ze śniegiem było w czasach mojego dzieciństwa…
Śniegu przed świętami oczekiwało się z niecierpliwością.
Nad zmarzniętą ziemią, twardą jak skała zwierały się posępne, ciemne chmury przynoszące czarne, przepastne i długie noce.
Targane bezlitosnym wiatrem, dygotały klekocząc zesztywniałymi gałązkami drzewa, modląc się o śniegową pierzynkę.
I wreszcie pewnego dnia niebo zaciągnęło się szarą wełną chmur.
I w siwym zmierzchu gasnącego dnia zaczęły tańczyć olśniewające płatki śniegu.
Radość zapierała nam dech w piersiach.
A rano świat był biały w cukrowej bajce szronu.
W domu i na dworze robiło się świątecznie i pięknie.
I w tej śnieżnej wspaniałości zimy nadchodziły święta... 

Zanim się ocknęłam, że kartki trzeba sfocić, to je popakowałam i wysłałam.
Została mi tylko jedna, ale to nie problem, bo tak się złożyło,  ze wszystkie kartki były takie same, z wyjątkiem kilku, które trafiły do rodzin z małymi dziećmi (te karty były z Mikołajem i prezentami).
Foki marnej jakości, ale nie miałam czasu ustawiać świateł i zrobiłam zdjęcia przy świetle dziennym, a jakie marne było ostatnimi czasy każdy mieszkaniec centrum kraju wie.