Idą święta - porządki w fazie wstępnej.

Kalendarz na ścianie schudł jak księżyc w nowiu.
Pokazuje dziś kartkę z cyfrą jedenaście..
Za ile to dni  Wigilia?
Nie, nie mówcie mi, nie chcę wiedzieć.
Widziałam to przedwczoraj w sklepach.
Tłumy, jak kiedyś na pochodzie pierwszomajowym.
Ludzie z szałem w oczach pchają wózki wypełnione zakupami  po brzegi.
W uszy wciskają się płynące z  głośników „dżinglebensy” i”merrychrystmasy”, które wkurzają mnie niemożebnie, bo powiększają hałas, który i tak jest już na granicy tolerancji naszej błony bębenkowej...
I niby ten szał przedświąteczny ma w nas budować nastrój radosnego oczekiwania na piękne, rodzinne, pełne samych pozytywnych emocji Święta.
Chyba nie skutecznie, bo w czasie zakupów panie mają amok w oczach, panowie mają wyraźnie dosyć tej szopki pt. zakupy, wszędzie jest pośpiech, nerwy i wzajemne pretensje.
No cóż, sam będę musiała jeszcze w tej szopce pt. zakupy uczestniczyć.

Na razie wczoraj uszyłam sobie poszewki na jaśki i poduszkę.
Bardzo mi się chciało kupić w tym roku pościel w świąteczne wzory.
Opamiętałam się jednak w porę i kupiłam bawełnę w bałwanki i choinki, uszyłam poszewki na jaśki dla mnie i dla wnucząt.
Pościel może być biała, plus kolorowe poduszeczki i też będzie odświętnie, a lepiej by w komodzie leżały dwie poszewki na jaśki i jedna na poduszką niż cały komplet pościeli, który się założy raz do roku.

Dokładnie wysprzątałam kuchnię.
Niby w szafkach było czysto, ale przez te dwa tygodnie mojej nieobecności jakieś skrzaty poprzestawiały mi wszystkie produkty, czyli narobiły bałaganu.
Poustawiałam więc wszystko na swoje miejsce i od razu jest w szafkach luz.
Dwie godziny klęczałam przed piekarnikiem i go przyprowadzałam do porządku, gdyż Ślubnemu podczas mojej nieobecności zachciało się podgrzać pieczonego kurczaka.
Podgrzewał go chyba kilka godzin, bo o nim zapomniał i dopiero kiedy zapach spalenizny zawędrował do jego pokoju to sobie o kolacji przypomniał.
Zwęglonego kuraka wyrzucił a resztę zostawił bo wyczyszczenie piekarnika przerosło jego pracowitość oraz poczucie staranności i obowiązkowości;)))

Mogę odhaczyć już pakowanie prezentów, zajęcie, które lubię, ale które jest bardzo pracochłonne.
Zapakowałam według wskazówek mojej Mamy – „należy wszystko ładnie zapakować, bo nawet najpiękniejszy prezent traci urok, gdy nie jest ładnie zapakowany”.
Kartki też już napisałam i wysłałam.
Wypisywania kartek nie cierpię, ale jakoś tak padło w rodzinie, ze robię to ja.
Ze smutkiem stwierdzam, ze lista adresów bardzo się skurczyła, w tym roku wykreśliłam dwa adresy.
Moje Kochane ciotki, mądre i dobre kobiety, damy w słusznym wieku … są już w tym lepszym (ponoć) świecie…
Moje kuzynki i kuzynowie, też wiele z nich już patrzy na mnie z nieba siedząc na chmurce … byli niewiele starsi ode mnie…
Moja przyjaciółka Hanka, moja równolatka, to już ósmy rok jak nie piszę do niej kartki, boli i szokuje jak wtedy, kiedy dowiedziałam się, ze jej już nie ma …
I w tym roku moja kuzynka Krystyna, osoba nigdy nie narzekająca, wierzyła, ze jeszcze długo będzie mogła pomagać innym, bo wiesz, mówiła , ja jestem z długowiecznej rodziny, a tylu jest teraz potrzebujących….

Dosyć tego smęcenia, teraz będzie pozytywna wiadomość – nie zostanę z przygotowaniami do świąt sama.
Od poniedziałku córka jest na urlopie i w temacie „święta” działamy razem.
A teraz z wielką niechęcią i bólem serca biorę się za mycie szkła i zastawy tak zwanej „dla gości”, która używana jest zazwyczaj cztery razy do roku, w imieniny i święta.
Mycie to pól biedy, ale polerowanie tych kielichów i czyszczenie sztućców to dla mnie debilne zajęcie;(.
Ale skoro trzeba….