Święta tuż, tuż... Mam choinkę

Mam choinkę!
Osobiście zakupiłam, ślubny ją przydźwigał a teraz w pocie czoła ją osadza na stojak, od czasu do czasu przemawiając do niej po „łacinie”.
Od kiedy w moim domu pojawiły się dzieci, pojawiła się również choinka.
Kiedy żyli moi Rodzice i na święta jeździliśmy do nich, choinka były sztuczna.
Od kiedy święta spędzaliśmy w domu, choinka była z lasu.
Kotom, które były w domu zawsze choinki nie przeszkadzały. Na początku pobujały bombkami, które nisko wisiały i na tym się kończyło.
Do momentu, kiedy przygarnęliśmy Vicię.
Vicia każdą choinkę rozbierała z przybrania w ciągu piętnastu minut.
Wtedy na kilka lat z choinką spasowałam zastępując ją gałązkami jodłowymi w dużym wazonie stojącym na podłodze.
Kiedy moja wyczekana wnuczka miała pierwszy raz zagościć u nas na święta postanowiłam, ze choinka być musi.
Kocica choinkę zaakceptowała, była już wtedy starszym kotem i figle nie były jej już w głowie.
Tak więc od dziewięciu lat znowu kupujemy choinkę.
Ale widzę, ze osadzanie choinki już ślubnego przerasta, więc prawdopodobnie w przyszłym roku znowu powrócę do wazonu z jodłowymi gałęziami.
I zawsze mogę wracać myślami do choinek mego dzieciństwa, tych najpiękniejszych na świecie, chociaż całkiem zwyczajnych.

W naszym domu rodzinnym choinki były dwie.
Jedna w dużym pokoju (teraz nazywa się to szumnie salonem) u nas nazywano ten pokój bawialnią.
Ubieraliśmy ją w piękne, kolorowe bombki.
Były to prawdziwe dzieła sztuki, a historia tych ozdób była bardzo ciekawa, była to istna zbieranina, pochodziły one z różnych stron Europy.
Druga choinka stała w pokoju naszego przybranego dziadka.
Tę choinkę ubieraliśmy zabawkami i ozdobami własnego pomysłu i wykonania.
Zawieszaliśmy na niej rajskie jabłuszka, orzechy owinięte w złote i srebrne papierki po cukierkach, łańcuchy z bibuły, gwiazdki i koszyczki ze słomy.
Patrzyliśmy na ubrane choinki ze wzruszeniem i chciwie wciągaliśmy w nozdrza zapach zielonych gałązek obwieszonych jaskrawością świątecznych ozdób.
Po kolacji śpiewaliśmy kolędy, które niosły się szeroko, złote od migocących światełek i ciepłe od gorących serc.
Za oknami śnieg sypał swój puch, a choinka dygotała leciutkim brzękiem swych ozdób.
Nie ma już takich świąt, takich wigilii, takich klimatów i takich zim.

Mam też wreszcie ulepione pierogi i uszka.
Fakt, ze nie siedzą zamrożone w lodówce spędzał mi sen z powiek, ponieważ z tą mało wdzięczną pracą, co roku, uporałam się już w początkach grudnia.
Wczoraj córka przywiozła Termomix i zrobiła ciasto na pierogi, a ja z pomocą Wiktorii w godzinę i trochę machnęłyśmy po 60 pierogów z kapustą i grzybami, 60 pierogów z farszem mięsno-warzywnym (mięso i warzywa z rosołu) i 40 uszek z grzybami.
Mimo, ze wszystko idzie z planem to im bliżej święta, tym ja jestem coraz bardziej spięta i coraz bardziej mam z nimi na pieńku.
Lepiej więc zamilknę, może jak się prześpię, to łaskawszym okiem spojrzę na te świąteczne dni;).