Jest, jak jest...

Jestem już tydzień w domu.

Trochę zajęć mam, bo moja nieobecność trochę się na mieszkaniu i przyległościach odbiła.

Ale bez pośpiechu i na spokojnie wszystko doprowadziłam do porządku.

Cisza, spokój i cena truskawek jest taka, ze można kupować je już „na kilogramy”...  Wiadomości staram się nie słuchać, tylko w necie co nieco poczytam, zazwyczaj kwituję to wzruszeniem ramion, wszak przez pięć lat czas było przywyknąć.

I nawet fakt, że nie skorzystaliśmy z zaproszenia na osiemnastkę chrześnicy mojego Ślubnego, o której to już się od dwóch lat mówiło i na którą z chęcią byśmy pojechali – nie popsuło mi humoru i dobrego samopoczucia.

Niestety, taki spokojny i cichy czas się kończy.

Dzisiaj z Mazur wracają wnuczęta, które ze swym tatą spędziły tydzień na łodzi.

Dzieci pobytem są zachwycone, uczyły się zachowania na łodzi i jak się nią steruje, ale ponieważ z łodzi praktycznie (dla bezpieczeństwa) nie schodziły więc stęsknione są za ruchem.

Od jutra są u nas i to na cały tydzień, będzie trudno wziąć to na klatę;)))..

Miała być tylko Wiktoria, ale u rodzica jednego z  przedszkolaków w Stasia przedszkolu stwierdzono Covid 19. Teraz czekają na wyniki badań tego przedszkolaka – i albo przedszkole na jakiś czas zamkną, albo Staś maszeruje do przedszkola, bo jemu ewidentnie brakuje towarzystwa kolegów.

Wiktoria będzie u nas, co mi akurat nie przeszkadza, bo to dobre, grzeczne i bardzo pomocne dziecko.

Ale z tym małym huncwotem będzie od jutra "wesoło"🙉. 

A to są zdjęcia mojego balkonu robione jeszcze przed moim wyjazdem nad morze.