Mogło by być lepiej ...

Jestem już tu czwarty dzień i jeszcze tak do końca do żywych nie wróciłam.

Co prawda nie przysypiam już co chwila, ale w dalszym ciągu jestem rozmemłana wewnętrznie i nic mi się nie chce.

Nawet, by napisać tę notkę, musiałam zastosować w stosunku do siebie tzw. dobrowolny przymus😏.

To, że córce prawie siłą udało się mnie tutaj wyciągnąć, to był  strzał e dziesiątkę.

Tak, jestem tu z córką i wnuczętami.

Z tym, ze ja mieszkam w innym pensjonacie i oni w innym.

Zamieszkanie w jednym byłoby bez sensu, bo dzieci chciałyby babcię odwiedzać, a chodziło o to, bym w ciszy i spokoju wypoczywała.
W moim pensjonacie nie ma dzieci, właścicielka ma trzy pensjonaty, w dwóch przyjmują z dziećmi (tam mieszka córka z wnuczętami), a jeden jest dla tych, co preferują ciszę i spokój.

Bardzo nie chciało mi się z domu wyjeżdżać, ale córka przewiedziała, ze w domu zaraz złapię się za sprzątanie i gotowanie.

I faktycznie tak by było.

A tutaj mam to, co było mi bardzo potrzebne – ciszę i spokój i jedzenie podane pod nos.

Z wnuczętami widzę się tylko, jak się umówimy na jakiś krótki spacer lub jak jedziemy „na rybkę”.
A ja czuję się komfortowo, bo wiem, ze jak bym się gorzej poczuła, to córka jest w pobliżu, no i podróżowanie mam wygodne.

Wracamy w niedzielę, bo ja w poniedziałek mam wizytę kwalifikacyjną na operację zaćmy, a we wtorek wizytę kontrolną u mojej lekarki.

Ludzi z dnia na dzień przybywa.

Najbardziej widać to na plaży.

Jest mi tu bardzo dobrze, ale jakoś nie będzie mi żal wyjeżdżać.

No i Vicia ponoć bardzo tęskni…