Botaniczne story i o wynikach wyborów...

Czuję niesmak, zażenowanie i mam kaca.

Nie, nie po trunku, który onegdaj zakupiłam.

Gorzka Żołądkowa stoi i czeka na użycie ewentualnie za dwa tygodnie.

Ludzie! W jakim kraju my żyjemy?

W kraju ślepych, głuchych, głupich???

Częściowo ludzie przejrzeli na oczy, bo frekwencja wreszcie była dobra.

Ale tylko częściowo...

Bardzo adekwatne jest tu powiedzenie Piłsudskiego – Naród wspaniały, tylko ludzie k…

Od rana „nosiło” mnie bardzo, ale zjadłam resztkę torcika bezowego, popiłam mocną kawą jest mi znacznie lepiej.

Opowiem Wam zatem historię, jak zdarzyła mi się przed kilkunastoma dniami, kiedy wnuczęta były u nas.

 Pojechaliśmy do Ogrodu Botanicznego.

Lubimy tam jeździć, dzieci tez uwielbiają to miejsce.

Spacerujemy, dzieci ze Ślubnym bawią się „co zmieniło się od ostatniego pobytu tutaj” ja fotografuję.

Podchodzi do mnie „młodzieniec” w wieku mego syna i pyta – „ciocia Ania”?

- „Może być ciocia Ania, zależy dla kogo? – mówię.

- Naprawdę mnie ciocia nie poznaje, ja Ciebie od razu poznałem, jeszcze w ubiegłym roku jak tu byłaś z tymi samymi dziećmi. Pamiętasz, to ja je obwoziłem po alejkach meleksem. Wtedy nie miałem odwagi do Ciebie podejść…- mówi „młodzieniec”.

Patrzę się na niego i … nic nie mogę sobie przypomnieć.

- Jaś Fasola* jestem – mówi, nie pamiętasz, a przecież kilka razy przetrzepałaś mnie i Kubie (mój syn) spodnie jak za bardzo razem broiliśmy.

- Cuda się zdarzają, myślę, bo od jakiegoś czasu poszukuję kontaktu z jego matką, a moją dobrą koleżanką, z którą w pewnym momencie kontakt się urwał, a Ona jakby zapadła się pod ziemię – pytam więc szybko – co z mamą?

- A dziękuję, wyprowadziła się nad morze i ma się dobrze – odpowiada, a ja oddycham z ulgą.

Pracowałam wówczas w jednej z instytucji centralnej.

Były nas trzy, trzymałyśmy się razem, bo byłyśmy wówczas „gorszego sortu”, to znaczy nie należałyśmy do PZPR. a w tej instytucji było to normą.

Nie mogę powiedzieć by nas jakoś szczególne z tego powodu prześladowano, byłyśmy lubiane, ale … na listach z nagrodami i wszelkimi wyróżnieniami byłyśmy zawsze na szarym końcu.

Nawet, jak zmieniłyśmy pracę i każda pracowała w innej instytucji miałyśmy kontakt ze sobą.

Ela* (mama Jasia) często z synem u nas pomieszkiwała, bo życie jej nie oszczędzało i bywało tak, ze nie miała z dzieckiem dachu nad głową.

Druga koleżanka, też Ela*, jej życie też nie głaskało po głowie, ale nie na tyle, by nie miała gdzie na noc głowy przytulić. Na niepowodzenia sama sobie zapracowała swoją naiwnością, łatwowiernością i podejmowaniem decyzji od czapy.

W życiu zawodowym trzeźwo stąpała po ziemi, w życiu osobistym jej nieletnie córki miały więcej rozsądku i rozumu.

I to raczej jej córki wspierałam i im pomagałam, jak mama akurat była na nowo zakochana i nic ją poza tą miłością nie obchodziło.

Od kilkunastu lat nie mam z nią kontaktu, bo się nie da.

Myślałam, ze mną coś nie tak, ze nie potrafię się z nią dogadać, ale jaj córki potwierdziły, ze mamę trzeba zostawić w spokoju , bo jej najlepiej samej z sobą.

Ale co z mamą Jasia bardzo chciałam wiedzieć.

Kiedy kontakt telefoniczny się urwał, pojechałam nawet do niej do Pruszkowa*, gdzie ostatnio mieszkała, ale sąsiedzi powiedzieli mi , ze po śmierci jej matki sprzedała mieszkanie i się wyprowadziła.

Gdzie – nie wiedzieli.

No i okazało się, ze dziwnym zbiegiem okoliczności sama się znalazła.

W lipcu przyjeżdża do syna, więc się wreszcie nagadamy, bo przez telefon to jednak nie to samo.

I to dzięki dobrej pamięci Jasia, który po czterdziestu latach niewidzenia, poznał mnie.

* nazwisko i imiona oraz nazwa miejscowości zmienione.