Dlaczego?

Na bazarek wyskoczyłam tylko po świeży korzeń imbiru a więc bez żadnej torby na zakup.
W tak zwanym międzyczasie przypomniało mi się, ze jeszcze parę rzeczy potrzebuję.
Z bazaru wracałam z pełną reklamówką, taką zwykłą, cienką i nieekologiczną wyładowaną produktami.
Idę więc sobie i niosę tę siatę bardzo ostrożnie bo miałam w niej dwie doniczki z pierwiosnkami co by oczy ich wesołymi kolorami nacieszyć i by dawały mi dobry nastrój i energię.
Idę więc sobie bardzo ostrożnie i ....
Miałam parę kroków do domu kiedy siatka bez żadnych znaków ostrzegawczych pękła a jej zawartość rozbiegła się na wszystkie strony.
Z jajek zrobiła się jajecznica, jabłka poturlały się gdzieś tam, brokuł poturlał się na trawnik  i ulokował się centralnie w psiej kupie.
 Butelka soku żurawinowego popełniła samobójstwo i czerwoną plamą zaznaczyła swój zgon.
 Puszka z tuńczykiem nienawidziła mnie najbardziej, bo uciekła ode mnie najdalej.
I nie byłoby w tym zdarzeniu nic dziwnego by o nim zaraz pisać w blogu, bo takie „nieszczęścia” zdarzyły się prawie każdemu. Nie było mi żal zniszczonych produktów, bo nie takie straty w swoim życiu zaliczyłam, ale …
No właśnie, zbierając resztki by wyrzucić je do śmietnika czułam się zawstydzona i zażenowana.
Dlaczego?
Przecież nic złego nie zrobiłam a „pole bitwy” na ile mogłam po sobie posprzątałam.
Kiedy opowiedziałam o tym ślubnemu przyznał mi się, ze kiedy się niedawno wyłożył na śliskim chodniku, nie czuł bólu przy nagłym kontakcie z matką ziemią, ale czuł właśnie zawstydzenie.
Dlaczego wstydzimy się własnego pecha, własnych małych nieszczęść i potknięć?
Czy dlatego, ze mimo wszystko świadczy to o naszym gapiostwie, nieuwadze, bezmyślności?
Czy dlatego oblewamy się rumieńcem, bo wiemy, ze świadków naszego pecha zawsze to śmieszy?
Czyż sami nie uśmiechamy się – jedni dyskretnie, drudzy mniej dyskretnie – gdy widzimy jak inni tańczą breakdenca na śliskim chodniku lub wywijają orła :)
PS. Pierwiosnki i imbir przeżyły ten wypadek bez szwanku.