Pięćdziesiątka ... nie moja;)

Wczoraj mój syn skończył 50 lat.
Jakoś bardziej się tym przejęłam niż kiedyś, kiedy sama  ukończyłam swoją pięćdziesiątkę;).
Pamiętam, ze znajomi i koleżanki dzwonili, składali życzenia i następnie pytali „jak się czujesz z połową wieku na karku”.

Nie bardzo wiedziałam o co im chodzi, przecież urodziny, jak każde inne.
Tym bardziej, ze miałam wtedy na głowie ogarnięcie nowej pracy.
Przyjęłam bowiem stanowisko na którym z racji wykształcenia mogłam pracować, zaś w praktyce byłam w tym temacie zielona.
Uprosił mnie dyrektor tej „fabryki”, mój znajomy, a ja się nieopatrznie zgodziłam.
W pracy więc było ogarnianie bałaganu, jaki zastałam i praca na bieżąco, a w domu przysiadałam fałd i się dokształcałam. Dużo pomógł mi i dużo mnie nauczył mój kolega, który był na podobnym stanowisku  w podobnej „fabryce”.
To było chyba najgorsze pól roku w moim życiu.
Musiałam się sprawdzić, bo bardzo nie chciałam, by pracownicy mówili „przyszła do pracy znajoma szefa, bierze duże pieniądze i nic nie robi”.
Faktycznie, gdybym nie była przyjęta „po protekcji” to bym robiła połowę tego, co robiłam i oni fabryka by nie upadła, ani ja  bym nie była zmordowana do granic możliwości.
Tak więc ci przyjęci po protekcji nie zawsze spijają śmietankę i są Misiewiczami.
Czasem są zakładnikami znajomości z przełożonym;).