Chyba też zastrajkuję.

Za dwa dni święta, a ja zamiast się do nich przygotowywać, bo starość nie radość nie zrobi się wszystkiego w ciągu dwóch dni, to ja całe dnie spędzam a to w Łazienkach, a to w Ogrodzie Botanicznym tym warszawskim lub tym w Powsinie.

Pogoda przepiękna, więc jest to miły czas, i taki dzień na łonie rozkwitającej przyrody byłby luksusem.
Byłby, gdyby te spacery nie łączyły się z opieką nad dwoma „skarbami”, które mają siłę parowozu i po południu mam już dość i z utęsknieniem patrzę na zegarek, kiedy przyjedzie córka i „skarby” zabierze.
A nawet kiedy córka "skarby" zabierze, to zamiast odpoczynku jakieś tam przygotowania do świąt jednak poczynić trzeba.
Więc kiedy kładę się spać, to naprawdę nie wiem jak się nazywam.
To już drugi tydzień, kiedy opiekujemy się dziećmi, bo jak już pisałam, przedszkole do którego chodzą wnuczęta też strajkuje.

Ślubny mi wczoraj powiedział – „przynajmniej masz satysfakcję, ze miałaś rację, kiedy namawiałaś córkę by oddała dzieci do przedszkola prywatnego”, teraz nie byłoby tego zamieszania.

I co z tego, że miałam rację, nie mam z tego żadnej satysfakcji a tylko ogromnie zmęczenia.
Bo zmęczona jestem bardzo.
Jedyny pozytyw tej całej sytuacji, jest taki, ze córka zmieniła zdanie co do szkoły, do której ma pójść Wiktoria. Obiecała, ze zaraz po świętach przeniesie ją do szkoły niepublicznej.

Dzisiaj już ogarnęłam balkon, bo od kiedy szyby są rozsunięte, to niestety trzeba tam sprzątać prawie codziennie, bo się jednak kurzy.

Na balkonie suszy się już pranie (pościel, którą dzisiaj zmieniłam), zmieliłam mięso na pasztet, wieczorem go upiekę, zrobiłam obiad, oczywiście o wyprawieniu ich wszystkich łącznie z piciem i kanapkami nie wspominając.
A przede mną jeszcze masa pracy.
Muszę umyć głowę i się ogarnąć, uszykować wszystko do jutrzejszego gotowania, pieczenia i smażenia (zamarynować mięsa, obrać włoszczyznę, posiekać bakalie do mazurka itp.)
Ze „skarbami” wyszedł dzisiaj Dziadek, poszli do Muzeum Ziemi, ponoć są tam ruchome dinozaury.
Przed wyjściem Ślubny powiedział – „zabieram dzieci z domu, a ty sobie trochę odpoczniesz”.
Pierwszy raz w życiu pożałowałam, ze nie zabrałam strzelby po ojcu, która była w rodzinnym domu.
Zastrzeliłabym  dzisiaj Ślubnego jak nic.
Ale jak nieco ochłonęłam, to pomyślałam sobie – „sama żeś sobie lenia wychowała, wyręczając go we wszystkim”, który do dzisiaj myśli, ze te wszystkie domowe prace to robią krasnoludki.
Więc jeżeli czytają mnie młode osoby, to niech przyjrzą się swoim drugim połowom i odpowiedzą sobie na pytanie - czy prace w moim domu są faktycznie sprawiedliwie podzielone.
I niech wiedzą, że na naukę to "czym prędzej, to lepiej";).