Ginie tradycja w narodzie.

Za oknami cisza i spokój, tylko na skwerku za blokiem spacerują matki z dziećmi a na ławce przysiadła para staruszków.

Jeszcze kilka lat temu w lany poniedziałek strach było wyściubić nos z domu.
Watahy młodzieży zaopatrzone w plastikowe wiadra pełne wody całe wielkoponiedziałkowe przedpołudnie grasowały po osiedlu i urządzały polowanie na nieszczęśników, którzy nieopatrznie pojawili się w ich pobliżu.
Kilka razy zdarzyło się, ze musiała interweniować policja, bo „tradycjonaliści” zatrzymywali autobus i robili wszystko by tradycji stało się za dość i każdy z pasażerów było odpowiednio polany.
Ginie tradycja w narodzie.
Ale jakoś mi tej wynaturzonej tradycji nie jest żal.

W domu też tradycji nie stało się za dość, chociaż jeszcze wczoraj odgrażałam się i Ślubnemu i kotom.

Ale rano, kiedy wstałam i nabrałam wody w konewkę, koty spojrzały się na mnie wzrokiem pt. „ani się waż, bo ci nasikamy do kapci” – podlałam więc tylko kwiatki i poszłam dalej spać, bo dzisiejszy dzień już bez gości.
Obudziłam się o 11.00, zjedliśmy spokojnie śniadanie, teraz  w domu jest cisza i spokój, tylko koty biją się o białą myszkę, którą dostały w prezencie „od zająca”.
Lubię taki klimat, każdy siedzi w swoim pokoju i robi to co lubi.
Po tych dwóch intensywnych tygodniach spędzonych ze „skarbami” to balsam na moją duszę.
Tym bardziej, ze od jutra zacznie się od nowa … aż nie skończy się strajk nauczycieli.