Dzień za dniem...

Siedzę i wykonuję tę ogłupiającą czynność C/V.

Poszłoby to szybciej, gdybym nie podczytywała tego, co kopiuję.

Ale nie potrafię się powstrzymać, bo w głowie pojawia się dużo wspomnień i osób, które pamiętam i które sobie przypominam.

Dopóki stary blog wisi, to będę kopiować te nieszczęsne komentarze (czyli chyba do północy).

Niby mam już kopie moich blogów z bloxa, ale nie potrafię ich rozpakować, musi pomóc mi przy tym ktoś mądrzejszy.

Może jutro namówię córkę.

W między czasie mam gości.

Goście co prawda nie moi, tylko córki, ale u mnie nocują i Ślubny jeździ z nimi do CZD.

Córka pracuje w świątek, piątek i niedziele i mimo szczerych chęci nie ma możliwości gośćmi się zająć.

I patrząc tak, jak się młoda mama z półrocznym, chorym dzieckiem męczy, ponownie dochodzę do wniosku, ze nie ma pieniędzy i wszelkiego dobra nad zdrowe dziecko.
Pierwszy raz doszłam do takiego wniosku, jak się moja córka męczyła z chorym wnuczkiem-maluchem.
Teraz wnuczek jest zdrowy, mam nadzieję, ze w przypadku tego malucha będzie podobnie.

Z weselszych historii, w tym tygodniu spotkam się z Myszą z bloga.

Kasiu, daj mi jeszcze chwilę, niech się ogarnę i napiszę maila, ale szykuj się na czwartek, godzinę i miejsce umówimy.

Jakoś tak już się przyzwyczaiłam do tego miejsca, o blosie myślę już bez sentymentu, jednak jak dzisiaj weszłam na blog Bożenki Wąs, gdzie się żegna z nami piosenką Sarah Brightman & Andrea Bocelli „Tim to say godbye” to zrobiło mi się bardzo niewyraźnie i dotarło do mnie, ze kawał czasu i fajna przygoda pt. Blox już za mną.

Dobrze, ze mam to miejsce.