Poświątecznie.

Święta były takie, jak lubię, miłe, spokojne, rodzinne.

Wnuczęta rosną i nie wprowadzają już tyle zamieszania, co kiedyś.
Lubię spokój, ale żal trochę tego dziecięcego gwaru, kiedy co chwilę maluchy potrzebowały naszej pomocy i uwagi...
Teraz już prawie same zajmują się sobą i tak po prawdzie to kontaktu z nimi takiego jak dawniej, jest tyle, co przy stole.
Tak, to nie były takie Święta jak kiedyś w moim rodzinnym domu – gwarne, głośne, tłoczne, z rodzicami, ciotkami i wujkami oraz kuzynostwem.
Ale „panta rhei” - wszystko się zmienia.
Jednak święta, spędzone w wąskim gronie tych najbliższych, też są piękne, kojące, dające możliwość refleksji i przywołania w pamięci tych, którzy tylko wyjechali i tych, którzy już odeszli.

Wczoraj u nas potężnie wiało.

A jak wieje, to ja jestem słaba i śpiąca, a na dodatek byłam bardzo rozdrażniona.
Ślubny zadbał więc, bym nikomu głowy nie urwała i zabrał „skarby” do ZOO a ja mogłam sobie w spokoju podrzemać.
Dzisiaj już normalny dzień, święta to już historia i trzeba załatwić kilka spraw, które przez przygotowania świąteczne były spychane w kąt.
Przede wszystkim ugotować obiad, bo wszyscy przesyceni świątecznym jadłem wielkim głosem wołają, by ugotować zupę.
Więc Ślubny zajmuje się wnuczętami (poszli w plener, ale pewnie wylądują gdzieś na zacisznym placu zabaw) a ja zostałam w domu, gotuję i ogarniam rzeczywistość.

Felek znowu szaleje, demoluje mieszkanie i dręczy Vicię, więc po majowym weekendzie pojedzie na „wakacje” na wieś.

Nie wiem, czy to dobrze, czy to źle, ale jak nie spróbujemy, to się nie dowiemy.
Najwyżej wróci z powrotem w cztery ściany.

I tak to życie płynie, najpierw miesiąc przed świętami jest planowanie, przygotowywanie się, nerwy i spinka, a dwa dni po, zapominamy, ze święta były.

Bo życie dzieje się tu i teraz.