Co ma szafa do strychu?

Wzięłam się dzisiaj za porządkowanie górnych półek w szafie, które u nas spełniają tę rolę, jaką w moim rodzinnym domu spełniał strych.
Ten strych był obszerny, trochę ciemny i zawalony gratami, trzcinowymi meblami z ogrodu i kuframi.
Były one pełne staroświeckich strojów, tych „bardzo porządnych, które szkoda wyrzucić”, różnych pamiątek i roczników „Kłosów”, „Biesiady Literackiej”, przedpotopowych romansów.
Jeden z nich, ogromnie zajmujący „Dama pik” czytałam ukradkiem z wielkim zainteresowaniem.
I wcale mi nie przeszkadzało, że mało co z tego rozumiałam.
Stał tam też stary motor DKW 500, miał bardzo wygodne, rozłożyste siedzenie dla kierowcy i twarde, metalowe siedzenie dla pasażera.
W związku z czym przy zabawie każdy chciał być kierowcą a nikt nie chciał być pasażerem;))) .
U powały wisiały pęki macierzanki, rumianku i mięty a na podłodze na szarym papierze suszył się kwiat lipy.
Kiedy to wszystko wyschło na „pieprz” pakowało się to do płóciennych woreczków, które wisiały na gwoździach wbitych w belki.
Na strychu pachniało miodem, ziołami, a późną jesienią suszonymi grzybami i jabłkami.
Słońce rzucało przez okienka jaskrawe słupy światła, w których tańczył kurz.
Strych miał jeszcze jedną, wielką zaletę.
Można było przez jedno z okienek wydostać się na dach a stamtąd na wielką gruszę, której gałęzie drzewa kładły się na dachu.
Zerwawszy najpiękniejsze owoce z samego czubka drzewa zsuwało się po pniu na ziemię i już było się w ogrodzie.
Była to porywająca sztuka akrobatyczna, którą uprawialiśmy w dzieciństwie z zapałem. 
Na tym strychu w roku 1936 powiesił się leśniczy (poprzednik mojego ojca), któremu ponoć leśniczyna „przyprawiła rogi”.
Ale o tym dowiedziałam się jak już byłam na studiach.
Pewnego roku w jednym z okienek strychu osy zawiesiły swe szare, workowate gniazdo. Wtedy to na drzwiach strychu zawisła wielka kłódka zamykająca nam, dzieciom dostęp do tego zaczarowanego świata.
Jak osy stamtąd wyproszono nie pamiętam.

No tak, odleciałam w czasy dzieciństwa, a tymczasem rozbebeszona szafa czaka na uporządkowanie.

Zatem wracam do mojego mini „strychu”, jak to skończę, to mogę śmiało powiedzieć – porządki przedświąteczne skończone.
Tak po prawdzie mieszkanie nie wymagało gruntownego sprzątania, te porządki to chyba po to, by tradycji stało się zadość.

Taką kartkę zrobiłam mojej przyjaciółce, kwietniowej Jubilatce.
Ponieważ kartka już zapewne do niej doszła, więc mogę Wam ją pokazać.